Hoe overleef ik India?

Hoe overleef ik India?

Hoe overleef ik India, was de vraag die constant door mijn hoofd spookte voordat ik naar India ging. Andere reizigers hadden me bang gemaakt met verhalen over dat je sowieso ziek zou worden, het een vies land is, je altijd afgezet gaat worden, de mensen erg arm zijn en constant naar je staren. Toch vloog ik met volle moed en de gedachte dat ik het wel zou kunnen redden gezien ik er al acht maanden reiservaring op heb zitten, van Bangkok in Thailand naar Mumbai (vroeger Bombay genaamd) te India.

Het eerst wat ik zag gedurende de landing, waren de sloppenwijken die direct naast het hek van het vliegveld waren gebouwd. Op het vliegveld aangekomen had een Thaise jongen waar ik naast zat in het vliegtuig aan zijn chauffeur gevraagd of hij ook langs mijn hotel kon rijden, aardig bedoeld, maar niet nodig. Ik heb een voorafbetaalde taxi genomen, gezien dat het meest te vertrouwen zou zijn. Een jongen van dat taxi-bedrijf zou wel even meelopen en mij aanwijzen welke taxi voor mij was, ik droeg gewoon zelf mijn backpack. Bij de taxi-aangekomen heb ik ook zelf mijn backpack in de taxi gelegd. Vraagt die jongen gewoon alsnog fooi! Dat dacht ik dus niet, welkom in India zeg.
Mumbai is een stad met net zoveel inwoners als heel Nederland. De taxi heb ik gepakt naar de westerlijke kant van de stad, Colaba, wat aan de zee ligt. Fijn hotelletje ‘Seashore’ genomen. Ik wist nog niet precies wat ik wilde zien in India, maar ik wist wel dat ik na Mumbai eerst even naar het zuid-westen wilden om rustig van de Indische cultuur te genieten aan het strand van de streek Goa. In Mumbai zelf voelde ik me wel een beetje alleen, er waren meer heel weinig andere backpackers te zien op straat en als ze er al waren, leken ze niet open te staan voor nieuwe contacten. Ik ging rondlopen in de mooie oude wijk Colaba, bijvoorbeeld naar the Gateway of India (gebouw gebouwd tussen 1911 en 1924 voor ontvangen van Engelse Koning en Koningin), een cricket-veld (jawel, de grootste sport in India), en naar een museum waar in de tentoonstelling was over het ‘meer open en toegankelijker maken van Mumbai). De Gateway of India is dé toeristenattractie van de stad, en het was dan ook heel druk. Ik werd door veel mensen aangestaard, mensen maakten stiekem foto’s van me en achtervolgden me. Je voelt je een beetje als een popster; ben ik blij dat ik geen popster ben geworden want het is aardig irritant. Ik ging even op een randje zitten, waarna een man steeds dichterbij kwam schuiven. Hij begon te praten en bleek voor een hotelketen gewerkt te hebben en zo ook de wereld bereisd te hebben. Daarnaast was hij overtuigd van het feit in een vorig leven Nederlander te zijn geweest, ook zij hij een Nederlandse vriendin te hebben. Grappig om iemand met zo’n denkwijze te ontmoeten. Hij leidde me wandelend rond in de stad, en kocht zelfs mijn eerste Sugarcane Juice, wat echt een heel lekker drankje is gemaakt van bamboosap, wat op straat voor je gemaakt wordt. Hij vertelde me dat India veel veranderd is vergeleken met 25 jaar geleden. Uithuwelijken gebeurd nog steeds maar minder vaak dan vroeger. Samenwonen mag ook al voordat je getrouwd bent. Wat wel irritant is aan Indiërs is dat je er moeilijk vanaf komt. Ik moest dus echt meerdere keren herhalen dat ik terug ging naar het hotel, en hij stond er op mee te lopen. Ik vond het niet nodig dat hij wist in welk hotel ik sliep, dus halverwege gedag gezegd. Toch kwam ik hem even later weer tegen, en heeft hij me dus achtervolgd, maar natuurlijk ontkende hij dat toen ik het zei. Hij stond erop nog verder mee te lopen. Onderweg nog steeds heel veel starende blikken en bedelende kinderen. Met die Indiër naast me wel iets minder, hij zei er ook iets van als ze op me af kwamen. Van de ene kant best handig, maar ik kan ze ook wel zelf van me afslaan. In hotel aangekomen even lekker gaan rusten voor ik naar een restaurantje ging dat in de Lonely Planet stond. Gelopen via een marktje in de hoofdstraat, waar serieus elke marktverkoper me aansprak. Als je dus ergens gek kan worden, is India de juiste plek ;-). Gelukkig kon ik er op een grappige manier mee om gaan door gewoon een big smile op te zetten en hard te proberen door te lopen of te proberen met een grote bocht om hen te lopen. Daarnaast droeg ik een zonnebril, een lange wijde broek en over mijn schouders / armen droeg ik een sarong (soort brede lange sjaal) om me te bedekken en zo min mogelijk op te vallen.
Dag erna in mijn hotel een taxi met gids geboekt naar de grootste sloppenwijk van Mumbai. Daar aangekomen ben ik met mijn gids door straten en steegjes van de sloppenwijk gelopen. Al snel kwam ik erachter dat het grootste deel van de sloppenwijk nog best goed georganiseerd was, er is op de meeste plekken water en stroom en er zijn zelfs scholen en advocaten en dokters. Verder zag ik veel kleine fabriekjes waarin ik naar binnen heb gegluurd, waar bijvoorbeeld spijkerbroeken en leren tassen werden gemaakt. Je hebt er ook gewoon de kleine winkeltjes waar je bijvoorbeeld drinken en snoep kan kopen. Wat me opviel in de sloppenwijk is dat de mensen minder opdringerig zijn. Kinderen zijn erg nieuwsgierig en willen zelf op de foto gezet worden, of met jouw camera met je op de foto. Mijn gids vertelde me dat de overheid van de sloppenwijk probeert af te komen en beetje bij beetje delen plat gooit om daar een flat te bouwen, en dat de mensen waarvan hun slop is platgegooid daar dan gratis mogen wonen. Dit beleid is al van kracht, zo zie je ook direct naast de sloppenwijk hoge flats uitsteken. De mensen in de sloppenwijk zien er toch vrij gelukkig uit, de ouderen drinken Chai Thee op straat (ik heb er ook nog eentje aangeboden gekregen), de mensen van tussen 16 en 50 werken in de fabriek en de jongeren spelen voetbal op pleintjes. Het ging er best vredig aan toe. Helaas zijn er bijna nergens prullenbakken en India en wordt alles dus zo op straat gegooid, wat een stinkboel en viezigheid. Hier moest ik erg aan wennen en ik nam dus mijn afval altijd mee terug naar het hotel.
Op de terugweg naar het hotel zijn we nog naar de grootste wasserette van de wereld geweest. Dit is een grote open lucht wasserette waren Indiërs voor een paar centen in vele wasbakken de was doen van duizenden Mumbaiers. Achteraf weet ik zeker afgezet te zijn voor de rit en gidsprijs, wat wel een beetje dubbel is voor een tripje naar een sloppenwijk met arme mensen.
Die dag ben ik ook nog naar een restaurantje geweest waar alleen maar Indiërs kwamen en waar de gerechten echt super goedkoop en lekker waren. In India eet men weinig vlees, waardoor het mij ook is afgeraden vlees te eten ivm hygiëne. Ik at dus voornamelijk vegetarisch, maar toch dacht mijn maag anders over het Indische eten en was ik al snel aan de diarree, gelukkig was alles er in 1x uit en heb ik er verder geen last van gehad. Op veel plekken was ook wel wat Westers eten verkrijgbaar.
Ik ben een dagje naar Elephanta Eiland geweest met de ferry vanaf de Gateway of India. Op dit eiland zijn geen olifanten te zien, maar vele ondeugende aapjes. Dit eiland is een grote trekpleister door de rotsgraveringen waarin hindoe-goden zijn te zien. Ook kun je hier een heuvel opwandelen, waar je op een rustige plaats van het uitzicht op Mumbai kan genieten. Op deze heuvel had ik nog een interessant gesprek met een jonge Indiër over zijn kijk op de wereld. Hij houdt van India, maar zou het liefst meer van de wereld willen zien. In een soort fort van het leger hebben we nog een kalfje geboren zien worden. Als toerist moest ik 25x (!!!) meer betalen voor de entree, vergeleken met een Indiër, maar het was echter nog steeds goedkoop, zo’n drie euro. Dit eiland is een fijne ontsnappingsplaats aan het drukke Mumbai.
Verder zijn me verschillende dingen opgevallen aan Mumbai, bijvoorbeeld de grote verschillen tussen arm en rijk, het feit dat ook vrouwen bijvoorbeeld stratenmaker zijn, onderhoud aan huizen niet met ijzeren stellages maar met bamboostellages wordt gedaan en dat vele bedrijfsnamen of verkeersborden vaak toch in Engels zijn. Ook grappig om te zien dat je op verschillende plekken op straat je baard kan laten scheren. Op de gekste plekken staat opeens een stoel met een mannetje die je wel even gaat scheren.
Via mijn hotel heb ik een nachtbus geboekt naar Panaji, de hoofdstad van de staat Goa aan de kust in het zuidwesten van het land. Dit was een bus met bedden erin, en nu mijn reis al voorbij is, kan ik zeggen dat dit de slechtse slaapbus was die ik heb gehad. Zo zat er bijvoorbeeld geen schuifdeurtje aan de zijkant van mijn bed, en en kon ik niet eens rechtop zitten. In Goa hangt een hele andere sfeer dan in de rest van India, omdat dit een Portugese kolonie is geweest van 1510 tot 1961. Hierdoor zijn er naast Hindoes ook veel Katholieken. Ook zijn rond 1960 veel hippies van over de hele wereld naar deze streek gekomen, waardoor het ook een populaire plek is voor backpackers. Je wordt dus ook wat minder aangestaard in Goa. In Panaji aangekomen heb ik een tuktuk naar een mooi hotel in Portugese stijl genomen die ik in de Lonely Planet had zien staan. Gelukkig hadden ze nog plek. Die dag ben ik gelijk naar de woensdagmarkt in Anjuna gegaan. Dit is een hippiemarkt op een groot veld aan het strand. Ik had de local bus genomen naar Mapusa, en daarna een andere local bus naar Anjuna. Men vindt het heel interessant als een wit meisje alleen met de bus reis. De meeste mensen zijn te verlegen een praatje aan te gaan of kunnen simpelweg geen Engels, maar soms probeert men een praatje met je aan te gaan, wat vaak niet verder komt dan: “Miss, where are you from?”. De bussen zijn vaak overvol, soms zitten er zelfs mensen op het dak. In stranddorpje Anjuna aangekomen heb ik een heel stuk moeten lopen naar de markt, maar zo heb ik wel wat van het leuke dorpje kunnen zien. Toffe markt met kleding, sieraden, eten, souvenirs, eigenlijk vanalles en erg goedkoop. Daarnaast ook wat leuke ‘restaurantjes’ op de markt waar muziek werd gespeeld. ‘s Avonds terug in Panaji had ik behoefte aan Westers eten en ben ik bij de Domino’s Pizza gaan eten. Elke keer bij lunch / ontbijt en dinner at ik alleen. Wel rustig, maar ik had opzich wel weer behoefte aan contact.
Dag erna ben ik met de bus naar het dorpje Old Goa gegaan, waar heel veel katholieke kerken te zien zijn. In de bus leerde ik een pastoor en zijn ‘assistente’ uit Noord-India kennen, waarmee ik de hele dag heb rondgelopen. Interessante gesprekken: ‘Hoe is wonen in Nederland? Hoe is wonen India?’ en ik weet eigenlijk wel zeker dat het meisje niet alleen zijn assistente was. Wat een schijnheilige toch ;-). Grappig om overal op straat koeien te zien rondlopen, deze beesten zijn heilig in India.
Als lunch aten we thali, wat is een mix is van rijst, roti en verschillende sausjes zoals een soort erwtensaus. Onbeperkt bijvullen en spotgoedkoop! ‘s Avonds terug in Panjim was ik de enige in een restaurant, bestelde ik Mayonaise bij mij gerecht en ze hadden geen idee wat het was :). Nog altijd geen contact gehad met andere backpackers, tot dat ik besloten had een dag later terug te gaan naar Anjuna, naar een guesthouse wat getipt was door oud-middelbare schoolgenootje Patricia Muilenberg. Vanaf het eerste moment werd ik al blij verwelkomd door de gastvrouw en een heel enthousiast Japans meisje (Yukino) dat er ook verbleef. Ik sliep in een slaapzaal, maar die had ik de eerste nacht voor mezelf. Even later werden ook de andere gasten wakker, die allemaal alleenreizigende backpackers waren. Mensen uit Australië, Nederland, Japan, Engeland, Duitsland, New Zealand, Rusland en Amerika. Gemixed gezelschap, top dus! We deden gelijk alles samen, zoals een scootertje huren om rond te rijden of naar het strand te gaan. We zijn expres zover mogelijk van de Indiërs af gaan liggen. Maar binenn een paar minuten stonden of zaten (liggen doen ze niet) de Indiërs nog maar een paar meter van ons vandaan te staren. Op het strand in India kan je beter niet in je bikini gaan liggen. Dus zwemmen en gelijk weer terug in je sarong. We werden zo gek van de starende mensen die letterlijk 20 meter van ons vandaan op een rijtje stonden te staren, dat ook wij een rijtje vormden en keihard naar ze toe renden. Hierdoor schrokken ze, en hielden ze wel op ;-). Elke dag lekker met de groep uiteten gegaan voor ontbijt, lunch en dinner, gezien we sowieso niet zelf konden koken. Er zijn bijna geen supermarkten in India en we hadden ook sowieso geen keuken in het guesthouse. (Dat is trouwens overal in Azië zo). Elke keer een leuk nieuw strandtentje of schattig tentje in het dorp gekozen. Op een van de avonden zijn we ook naar een fameuze Goa-party gegaan. Dit is een feestje op het strand (yes, weer dansen op blote voeten), met de wereldbekende Goa trance-muziek. Het feestje ging tot in de vroege uurtjes door! Goa is ook de enige plek in India waar je uit kunt gaan. Bier drinken in een kroeg / club zit gewoon niet in hun cultuur. Liggende op het strand probeerden Indische vrouwen je sieraden te verkopen, je massages aan te bieden of je nagels te lakken. Zo heb ik voor 15 cent een armbandje gekocht. Het was het einde van het hoofdseizoen, wat goed was te merken aan alle marktkraampjes eigenaren: “End Season! Low prices! Misss, have a look at my shop! Looking is free!”. In Anjuna heb ik zelfs nog even gefietst, gezien de Russische jongen op de fiets door India aan het reizen was. Ik kon het natuurlijk niet laten en zat weer blij als een kind op de fiets. Op een andere avond zijn we naar een avondmarkt gegaan. Wat een grote leuke markt! Naast héél veel kraampjes speelden er bands, waren er dansshows en was er een heuse club aanwezig. De meesten van de groep keerden wat eerder terug omdat zij dronken op de scooter naar huis wilden, maar Yukino en ik zijn langer gebleven. Veel aardige Indiërs ontmoet, waar Yukino en ik constant dezelfde grap mee uithaalden. Op de vraag: “Where are you from?”, zei ik altijd: “Japan” en maakte ik spleetogen, en zei zij “Holland” en maakte juist westerse ogen. Tot in de late uurtjes staan dansen op toffe acts. Van reggae en rock tot geweldig goede dansgroepen. Eindelijk weer een echt festivalgevoel te pakken en tot in de late uurtjes staan dansen, waarna Yukino en ik een taxi hebben teruggepakt.
In een van de restaurantjes hebben we iemand ontmoet die heel graag bevriend wilde zijn met ons, en ook letterlijk vroeg: “Can I be your friend?”. Dit is typisch Indisch, denken dat ze binnen vijf minuten vrienden met je zijn en willen de rest van de dag bij je blijven. Gelukkig hebben we hem van ons af kunnen krijgen, gezien we toch de volgende dag zouden vertrekken. Na een geweldige tijd gehad te hebben in Anjuna was het weer tijd om verder te gaan, dit keer naar de staat Rajasthan. Ik had in Udaipur afgesproken met Lena, een Duits meisje dat ik op Fraser Island, Australië had ontmoet. Via Facebook waren we erachter gekomen dat we op hetzelfde moment Rajasthan wilde bezoeken, wat natuurlijk super was! Ik heb wel 35 uur in de bus gezeten, wat een tocht. Gelukkig kon ik het eerste deel tot Mumbai reizen met de Kiwi en Japanse. Helaas zat ik wel naast een Indische man, wat toch geen fijn idee is als je ‘s nachts gaat reizen en ook gaat slapen. Gelukkig zat er ook een Indisch meisje naast een man in de bus, en zij had aan de buschauffeur gevraagd of het goed was dat ze naast mij kwam zitten (je krijgt namelijk plaatsen toegewezen), en dat kon. Daarna heb ik een tuktuk in Mumbai gepakt naar de volgende bushalte, waar ik een paar uur moest wachten. Deze bus was een slaapbus, dus ik had fijn mijn eigen hokje. Onderweg was het overal hobbelig, de bus maakte veel lawaai en ik ben dus vaak wakker geschrokken. We passeerden vele kleine dorpjes, en armoede. Ik heb bijvoorbeeld kinderen zien bokje springen zonder kleren aan en gezinnen die langs de weg in hutjes op straat woonden. Het hotel bleek een mooi oud pand te zijn grenzende aan de muur van een fort. ‘s Ochtends vroeg aangekomen in Udaipur en met de tuktuk naar het hotel gegaan waar ik wat later die dag met Lena had afgesproken. Wat was het leuk toen Lena kwam binnenlopen! Goed bijgekletst over onze reizen, en ook over welke steden we in Udaipur wilde bezoeken. Dit lag allemaal op 1 lijn, dus het kon niet beter. We zijn 2 nachten in Udaipur gebleven, een mooi oude stadje met verschillende forts en paleizen. De stad is ook wel bekend van James Bond’s film ‘Octopussy’. Die film wordt dan ook in alle restaurantjes elke dag weer afgespeeld. In Udaipur heb je een mooi meer waarin op twee eilanden paleizen zijn gebouwd, waarvan één er nu dient als lux vakantieoord. Ook zijn er vele zaakjes waar je kleren kunt laten maken. We hebben dan ook allebei een jurk op maat laten maken van typisch Indische stof die we zelf hebben uitgekozen. Ik heb deze gekocht voor de bruiloften van Stefan & Fiona, en Rachel & Arnoud. De volgende dag konden we ze al ophalen en waren maar 10 euro per stuk. In een fort/paleis hebben we een eigen gids gehad die ons veel vertelde over de Indische geschiedenis en cultuur. Zo is ons duidelijk geworden wat het hakenkruis dat Hitler heeft ‘gestolen’ van de Hindoes en wat je overal in India ziet (ook bijvoorbeeld in Indonesië trouwens) betekent: prosperity, good luck, health en intelligence. Daarnaast zien de Indiërs een paard voor kracht, een olifant als geluk en een kameel voor liefde. “Want als je van een kameel kan houden, kan je van iedereen houden!”. Dit zie je vaak terugkomen op schilderijen. Bijna alle vrouwen in India dragen een sari, wat een lange rok is, een navelshirtje en een lange band die over je hoofd en schouder heen valt, die ook je buik een beetje bedekt. De winkel waar we onze jurken hadden laten maken, hadden ons ook nog aangekleed met een sari. Bij een sari is vaak toch je navel en veel bloot van je buik nog te zien, wat wij vrij apart vonden. Onze gids vertelde ons dat dit staat voor emancipatie. Verder vertelde onze gids dat koken en eten op de grond zegt dat je respect toont aan waar je eten vandaan komt. Ook heeft hij ons een kamer laten zien in het paleis waarin alleen maar poppen stonden en zaten, en die hij aan touwtjes kon laten dansen en dat hij tegelijkertijd de poppen liet ‘praten’ door gekke geluidjes te maken. Interessante rondleiding. In Udaipur hebben we ook nog Indische Ayurvedic massages gehad, die ik eerlijk gezegd niet zo goed vond. Elke avond in Udaipur lekker in een ‘rooftop’ restaurant zitten eten gedurende een mooie zonsondergang, die achter een berg verdween.. Daarnaast zijn we de avond voordat we weggingen ook nog naar een typische Indische dansvoorstelling geweest in een paleis. Erg mooi om die dames in hun mooie jurken traditioneel te zien dansen.
We pakten een slaapbus naar het stadje Jodphur. ‘s Avonds in de bus hebben we nog kaartspelletjes zitten spelen met een paar kinderen, die ook een beetje Engels konden. Middenin de nacht schrokken we wakker van heel hard onweer, en even later schrokken we opnieuw wakker, dit keer van een harde klap, bleek het voorraam van de bus er spontaan uitgesprongen te zijn! Zo gek als de Indiërs zijn, besloten ze gewoon het glas even uit de bus te vegen en verder te rijden zonder voorraam. Onderweg zagen we wederom veel mensen in hutjes wonen en dan ga je toch meer over armoede nadenken en hoe goed je het zelf eigenlijk wel niet hebt.
In Jodhpur verbleven we in Heaven Guesthouse waar we leuke andere reizigers hebben ontmoet, en waar de gastvrouw elke avond heerlijk kookt op het dakterras voor al haar gasten. Ik denk dat dit wel het lekkerste eten was wat ik in India op heb. Lena en ik hebben een tuktuk gehuurd voor de hele dag, die ons langs alle forten en paleizen van Jodhpur zou brengen. In Jodhpur merkten we pas echt hoe droog het eigenlijk is in Rajasthan, en dat het echt warm was, zo’n 40 graden per dag. Je drinkt echt liters en liters water per dag. Wat ons opviel in Jodhpur was dat er niet veel buitenlandse toeristen de forten en paleizen bezochten, maar voornamelijk de Indische. Aan het eind van de tuk-tuk dag zijn we naar de markt gegaan en zijn we uiteindelijk belandt in een kleden en sjalen winkel. Deze winkel maakt bijvoorbeeld kleden voor het Franse merk Hermès, van hele hoge kwaliteit en kan het in de winkel zelf goedkoper aanbieden. Ze gaven ons een showtje van wat voor kleden er allemaal verkrijgbaar zijn en lieten ons stukken over hun familiebedrijf zien die ik kranten over de hele wereld zijn gepubliceerd. Lena heeft goede inkopen gedaan. De jongen van de winkel bracht ons ook via een steegjesdoolhof terug naar het hotel, zodat Lena met kaart kon betalen.
Na Jodhpur was het weer tijd verder door te gaan, dit keer tegelijk met de reizigers die we in het guesthouse hebben ontmoet. We moesten betalen om onze backpacks in de bagageruimte van de bus te leggen, net als in sommige andere bussen in India. Stelletje afzetters. We zijn allemaal tegelijk naar woestijnstadje Jaisalmer gegaan waar we ook met z’n achten in één hotel gingen waardoor we groepsdiscount kregen. De hoofdattractie van Jaisalmer is een kamelentocht in de woestijn die we dan ook geboekt hadden voor de tweede dag. Op de dag van aankomst zijn we eerst met een Belgische man en een Japans meisje met de tuk-tuk naar een fort gegaan om daar de zonsondergang te zien. Het was wel mooi maar ik vond het zelf niet heel bijzonder. Apart om daar ook windmolens te zien! Op de terugweg stopte onze weinig tot geen Engels sprekende tuk-tuk chauffeur bij zijn huis, en vroeg ons binnen te komen om een kopje thee te drinken samen met zijn familie. Heel bijzonder om te zien hoe een hele familie in één huis woont en hoe gastvrij zij waren. Maar één iemand kon Engels spreken maar het was toch erg speciaal daar te zijn. Daarna bracht onze tuk-tuk chauffeur ons terug naar het hotel, en probeerde hij nog even een dealtje voor de volgende dag te regelen met ons, maar dan gingen we toch al op kameel-safari. Terug in het hotel moest ik even de pc gebruiken in de computerkamer, waar ook een Engels meisje zat en iemand van het personeel. Opeens fluisterde het Engelse meisje tegen me dat die jongen van het personeel porno zat te kijken. Ik keek om en het was echt zo, zo ongelooflijk! We zeiden er iets van en hij begreep het niet, en wilde zelfs nog een nieuw porno filmpje openen. Ik zei tegen hem dat als hij door ging ik zijn pc uit zou drukken, waarna hij weg liep. We hebben geklaagd bij de hotel eigenaar, die hem naar huis heeft gestuurd.
Na weer onbeperkt Thali en ook een lekker Kaas Naan (kaasbrood) gegeten te hebben gingen we lekker slapen. ‘s Ochtends voelde ik me niet zo heel lekker en had ik weer diarree, dus even twee anti-diarree pillen genomen. Iets later gingen we het woestijndorpje in richting het fort. In het fort hebben we vakantiekaarten gekocht en ik nog oorbellen voor bij mijn jurk voor de bruiloften. Later die dag gingen Lena en ik op Kameel Safari. Een jeep bracht ons een stuk de woestijn in naar de plek waar onze kamelen en kameeljongens op ons stonden te wachten. Wat was het leuk dat er ook een babykameeltje bij was die met ons meeging! Onze kameeljongens maakten grapjes dat ze ons in Pakistan (wat er maar zo’n 10 minuten vandaan lag) achter zouden laten. Dat hoopten we maar niet! We hadden na een mooie rit langs bijvoorbeeld een klein woestijndorpje ons ‘kamp’ opgezet tussen een paar mooie zandheuvels. Onze kameeljongens gingen ons eten klaarmaken, wat bestond uit rijst, naan en wat groenten. Ook kregen we kamelenmelkthee! ‘s Avonds is er eentje zelfs nog teruggereden om koude biertjes voor ons te halen! We hebben met hun de hele avond zitten praten en lachen onder een supermooi sterrenstelsel en met volle maan! Zo vroegen we aan hen of ze nog dromen hadden, maar dat hadden ze niet. Ze wisten ook al van jongs af aan dat ze ‘camelboy’ wilde worden. Meer kansen hadden ze ook niet. We hebben ook nog Indische, Duitse en Nederlandse liedjes zitten zingen. Ze vertelden ons dat ze niet wisten wanneer ze jarig waren, alleen het jaar, gezien ze geboren zijn in de woestijn. Ze vieren het maar net wanneer ze er zin in hebben. Ze waren zelf niet getrouwd, maar op de vraag of ze wel wilden trouwen, antwoorden ze allebei: “ Yeah, why not”, een antwoord dat we nog op meerdere vragen te horen krijgen. Makkelijke jongens, die camelboys. We hebben de babykameel een naam gegeven, namelijk ‘Emma’. Daarnaast denken Indiërs altijd dat Westersen ouder zijn, heel grappig. We sliepen niet in tenten, maar op matrasjes in de open buitenlucht, met de kamelen en woestijnhond genaamd ‘Lucky’ naast ons. ‘s Ochtends werden we wakker en waren de kamelen weg. De jongens gingen op zoek, en uiteindelijk waren ze gevonden en werden ze teruggedreven, waarna we een heerlijk ontbijtje op bed kregen. We ruimden de spullen weer op en gingen terug naar de plek waar de jeep ons gedropt had. Wat een gevoel van vrijheid was dat in de woestijn op de kameel, en ook totaal niet toeristisch toen wij er waren. Gelukkig ook geen last van de diarree meer gehad ;-). Toen we terugkwamen in Jaisalmer hebben we even mogen douchen en hebben we daarna de bus gepakt naar Pushkar. Voor het eerst hield de staff van de bus ons ook op de hoogte van waar we waren. Midden in de nacht aangekomen in Pushkar, toen er iemand met een stok op ons stond te wachten. Hij wilde ons naar zijn eigen hotel brengen, maar wij hadden al een tip doorgekregen van een leuk, betaalbar hotel met zwembad. Voor wat geld wilde hij ons daar ook wel te voet heenbrengen. Hij maakte de eigenaar voor ons wakker, en we kregen een kamer toegewezen. De volgende ochtend zagen we dat het een simpele kamer was maar een leuk hotel. Zo was er inderdaad een groot zwembad bij, waar we wel echt aan toe waren, en een leuk eetgedeelte buiten. De eigenaar en zijn familie woonden er ook en het eten was erg lekker. Daarnaast verbleven er ook andere reizigers, zoals een jongen uit Mumbai die al jaren op Trinidad woonde. Hij was nu in India om spullen in te kopen om weer door te verkopen op Trinidad. Dat doen trouwens veel mensen, spullen in India goedkoop inkopen en verkopen in hun eigen / een ander land. Zo hebben we ook een Australische vrouw (die ook een van de een klein stukje verder genoemde Baba restaurants bezit) en een Duitse jongen ontmoet die dit deden. De Indische jongen was echter totaal geen zakenman, en bleef bijna alle dagen in zijn bed liggen omdat de avond er voor weer eens teveel Whiskey had gedronken. Hij vertelde dat hij vroeger vaak op feestjes in Goa was geweest, maar ik vermoed iets té vaak aan zijn uiterlijk en gedrag te merken ;-). Toch interessant zo iemand te ontmoeten, die eigenlijk totaal anders is dan de Indische cultuur in zijn doen en denken. Lena en ik liepen Udaipur in en al snel waren we verliefd op dit leuke, relaxte dorpje. Ook hier is een mooi meer met verschillende ‘ghats’ (smalle steegjes) ernaartoe. Vele rooftoprestaurants, die allemaal ‘Baba’ willen heten sinds er eentje in de Lonely Planet is aangeprezen. Ze zagen er ook allemaal leuk uit en claimden allemaal de échte te zijn, maar eentje had er toch wel overduidelijk het beste dakterras en was vanaf toen ook onze favoriet. Op de terugweg naar het hotel zijn we zeik en zeik nat geregend, we probeerden nog te schuilen bij een familie maar we waren toch al nat en de regen stopte niet. We besloten dus maar gewoon door te lopen naar het hotel, wat veel gelach bij de Indiërs die wél stonden te schuilen opleverden.
De volgende dag zijn we met de bus naar Ajmer gegaan. Onderweg zagen we veel aapjes aan de kant van de weg. We stopten ergens in Ajmer maar dat was nog ver van de grootste moskee van India, waar we graag heen wilde. We besloten te gaan lopen en vroegen de weg aan twee jongens die bij een motor stonden. Een jongen wilde ons wel richting de moskee brengen, dus we zijn bij hem achterop gestapt. Met zijn drieen, op een motor, geen probleem in India, maar wat een bekijks haha. We stapten af en iemand anders bracht ons te voet naar de moskee, zonder om enige fooi te vragen. Wat was het druk daar! Ook wij deden in deze moskee een hoofddoekje op om respect te tonen. Aparte sfeer, het is eigenlijk een dorpje an sich. Hier heb ik nog armbandjes voor Lonne en Minoek gekocht. Wat is Ajmer een authentieke en totaal niet toeristische stad. Wat zijn de mensen vriendelijk hier. Zo willen ze bijvoorbeeld je hand schudden of steken ze hun duim naar je op zonder gelijk iets meer te willen. Iets wat ik in andere delen van India nog niet heb meegemaakt. We hebben ook een paleisje bezocht waarin 500kg goud was verwerkt en een soort Madurodam was gebouwd, en een fort bezocht waar we dan weer wel werden bestormd door Indiërs, we waren er klaar mee en gingen ergens in een hoekje zitten, maar ze kwamen toch weer op ons af om foto’s te maken of hun huilende kinderen naast ons te zetten en ons dan op de foto te zetten. We hebben de riksjahfietser gevraagd ons naar het busstation te brengen. Onderweg passeerde een bus ons al, die zag dat we toeristen waren. Hij stopte dan ook voor ons en bracht ons terug naar Pushkar. Terug van Pushkar zijn we met een van de Baba-eigenaars en een vriend van hem naar een tempel ergens in de bergen gereden, waar ook een paar mensen wonen, om de zonsondergang te bekijken. Erg mooi en vriendelijke mensen. Dag erna nog even gaan shoppen in Pushkar en ‘s avonds op de bus naar Agra gestapt om naar de Taj Mahal te gaan. ‘s Ochtends vroeg in Agra aangekomen, backpacks op het treinstation gedropt en een tuk-tuk naar de Taj Mahal genomen. De tuk-tuk driver was erg opdringerig en bleef maar dragen met ons een hele dag tuk-tuk trip aan te smeren voor veel geld. Dit wilden we natuurlijk niet. Zelfs bijna de tuk-tuk uitgestapt omdat hij zo irritant was. Vlakbij de Taj Mahal aangekomen eerst wederom op een dakterras zitten ontbijten met uitzicht op de Taj Mahal. Erg mooi, vooral omdat we ook aapjes op de daken van de stad aan het spelen waren en er mensen met vliegers op de daken aan het spelen waren, en we daarachter dus de Taj konden zien. Leverde mooie foto’s op! Na het ontbijt was het nog steeds erg vroeg, en zijn we naar de Taj gelopen. De entree naar het terrein van de Taj Mahal was al erg mooi. Ik had de Taj Mahal, die een van de door mensen gemaakte wereldwonderen is, toch wel iets groter voorgesteld, maar nog steeds was het indrukwekkend. Er waren vele Indiërs waarvoor het ook de eerste keer was dat ze daar waren. In Agra hebben we ons de rest van de dag laten rondrijden in een tuktuk en naar specifieke winkels laten brengen door de chauffeur. De krijgt hier namelijk geld van de winkels voor, plus een bonus als wij daar iets kopen. Daarnaast kunnen wij iets meer van de stad zien, voor een heel laag bedrag. Iedereen blij en we hadden toch niets beters te doen gezien Agra naast de Taj Mahal vrij weinig interessants te bieden heeft. Aan het eind van de dag dropte onze tuk-tuk driver ons bij het treinstation. Hij was zo vriendelijk dat we hem een beetje meer gaven. Ik denk dat we hem in totaal zo’n 3 euro hebben gegeven, dat waren waarschijnlijk al zijn verdiensten van die dag, en hij was er zo blij mee! We zijn in de trein naar New Delhi gestapt, waar ik afscheid heb genomen van Lena die nog even twee nachtjes bij een kennisje ging slapen voor ze weer terug naar Duitsland moest. We hadden wel vaker met de trein willen reizen, maar die was telkens volgeboekt doordat het nog steeds een beetje hoogseizoen was voor de Indiërs zelf. Vanaf het treinstation nam ik een riksjahfiets naar mijn hotel. Ik had een duidelijk bedrag met de fietser afgesproken, maar aangekomen bij het hotel wilde hij me opeens geen wisselgeld geven, en al helemaal niet mijn geld teruggeven zodat ik het eventueel zelf ergens kleiner kon wisselen. Hij was zo vasthoudend dat ik hem zelfs bij zijn shirt heb moeten grijpen en ophef moeten maken om mijn geld terug te krijgen. Er kwamen mensen bijstaan waarna hij mij netjes mijn wisselgeld gaf en excuses aanbod. Want tja, slecht karma willen die Indiërs ook weer niet hebben. Ik stond in te checken in het hotel toen opeens twee jongens achter me “Hey Angela” zeiden. Bleken het twee Duitse jongens te zijn die ik nog van het hotel in Legian, Bali, Indonesië kende. Hoe toevallig, we wisten niet eens van elkaar dat we beide naar India zouden reizen. Die avond dus even gezellig bijgekletst. ‘s Ochtends had ik eerst een uitgebreid room-service ontbijt besteld, en ben ik naar het Rode Fort gaan lopen, wat echt crazy was. Wat een lelijke, vieze, drukke stad is New Delhi zeg. Rode Fort was wel mooi, kwam er ook toevallig Lena en haar kennisje nog tegen. Hierna gaan eten bij de MacDonalds! Wat was het lekker weer even een hamburger te eten. Daarna nog naar een vogelziekenhuis geweest, geen idee waarom, waarschijnlijk om de drukte even te ontvluchten. De tempel die er naast stond die ik eigenlijk wilde bezoeken, was ook dicht op dat moment. Nog een poging gedaan naar een andere moskee te gaan, waar ik via een markt heen moest lopen. Daar werd ik echt knettergek omdat je bijna tegen elkaar aan moest lopen. Ik ben maar weer snel omgedraaid en heb me door een tuk-tuk terug naar mijn hotel laten brengen. Terug bij het hotel kwam ik de Duitse jongens nog tegen en hebben we even gedacht gezegd. De volgende dag had ik een bus geboekt naar de heilige stad Rishikesh, die aan de voet van het Himalaya-gebergte ligt in het Noorden. Dit leek me wel een fijne plek voor de laatste kleine week van mijn wereldreis, om even tot rust te komen. Iemand van de busorganisatie kwam mij in het hotel ophalen om samen naar de bushalte te gaan. Bleek dat ik de riksjah naar de bushalte zelf moest betalen, terwijl hij ook mee reed! Ik had het helemaal gehad met deze Indische kuren en heb dat hem ook even duidelijk gemaakt. Helaas heb ik uiteindelijk toch niks van hem teruggekregen. Het gaat omgerekend naar Euro’s maar om een paar centen, maar daar gaat het niet om. Ze zetten je gewoon áltijd af. In de bus, die helaas geen slaapbus was, heb ik gelijk weer wat meisjes uit Israël ontmoet, waarmee ik samen in Rishikesh aankwam. In de bus kwamen jongetjes eten verkopen. Een meisje zei dat het duur was, en ze de prijs ‘less’ wilde hebben. Kwam dat jongetje aangelopen met een zakje ‘Lays!’, hilarisch misverstand haha! Ik had al wat research gedaan naar waar ik wilde verbleven, en hier dan ook de eerste nacht geboekt. We splitsen dus al snel weer op. Mijn hotel bleek op een heuvel te liggen met een mooi uitzicht op het dorpje, andere bergen en rivier de Ganges. Ook was er een leuk restaurantje bij met allerlei soorten eten. In dezelfde straat op de heuvel waren ook verschillende massageplaatsen, meerdere restaurants en een yogaplek. Hier zou ik me zeker goed gaan vermaken deze laatste week. Kenmerkend voor dit dorpje is de vele tempels, de heilige rivier de Ganges en de twee hangbruggen voor voetgangers, yoga en de vele ashrams. Een ashram is een soort tempel waar je intern kan/moet verblijven en verschillende dieëten, yoga’s en vooral meditatie moet doen. Op dag 1 moest ik even wachten voor ik mijn kamer in kon en ben ik in een hangmat in slaap gevallen. Ik werd een paar uur later wakker, waarna het vol zat met ontbijtende mensen naast me :). Ik kon ondertussen mijn kamer in en ik ben lekker gaan rondlopen in dit dorpje met mysterieuze sfeer, en heb ik aan de rivier zitten eten. Ook heb ik even naar de rivier staan staren, waarna verschillende mensen, voornamelijk Indiërs, naar me toe kwamen om een praatje te maken. Veel mensen wassen zichzelf in deze heilige rivier. Daarnaast zitten er vele mensen in oranje gewaden op straat in Rishikesh, ook wel ‘Sadhu’s’ genaamd. Zij wonen in de Ashrams of in hutjes aan de rivier. Overal zaten aapjes en ik kwam nog een van de Israelische meisjes tegen. Dag 2 ben ik begonnen met mijn eerste keer yoga ooit. Ik vond het wel fijn, maar niet heel bijzonder. Later leerde ik bij het ontbijt een Rus kennen, waarmee ik die dag op een scootertje ben gaan rondrijden. Later die dag beseften we dat we elkaars naam nog niet eens wisten, grappig is dat hoe dat gaat. We waren op weg naar een waterval, toen we ergens bij een afdaling aan de zijkant van de weg besloten daar lopend af te gaan richting de rivier, in de hoop een frisse duik te gaan nemen. Er bleek een rafting-camping te zijn. Na een gesprekje met de eigenaar had hij een jongen geinstrueerd ons met een van deze rafts naar de overkant van de rivier te brengen, waar we lekker op een strandje konden liggen en waar het vrij veilig was een frisse duik te nemen, want de stroming in de Ganges is over het algemeen erg sterk. Even later kwam er ook een groep Indiërs aangelopen waaronder ook een baba (heilige vader die o.a. geen alcohol drinkt) met flessen drank, rijst en naan, en vroeg ons met hun mee te doen. Het was al snel gezellig. Na een tijdje werden wij weer opgehaald met de raft om terug naar de overkant te gaan. Terug aan de overkant stonden we nog even op het strandje te kletsen, toen we zagen dat de sterke stroming één van de dronken Indiërs te pakken had en onder water trok. Gelukkig kwam er net een rafting-groep en een kano aan. De kano peddelde er snel naartoe en trok de man aan zijn haar bovenwater en peddelde naar de zijkant van de rivier. Ook vanaf onze kant peddelde er snel een raft heen. De man lag levenloos aan de zijkant, twee van zijn vrienden waren toegesneld, en gelukkig zat hij na een tijdje weer overeind en stond hij op, ondersteund door zijn vrienden. Wat was dat even schrikken zeg, ik dacht echt dat hij dood was. De sfeer was gelijk heel anders, en ik wilde terug naar het dorp. De Rus wilde liever daar blijven, dus dat leverde wat discussie op. Gelukkig reden we toch terug richting dorp, toen we opeens het bordje voor de waterval zagen. Was nog een flinke wandeling uphill, maar was het wel waard. Later was ik toch wel weer blij terug te zijn in mijn hotel. ‘s Avonds zitten kletsen met de Engelse Matt, die op een eiland tussen Engeland en Frankrijk woont. Hij was in Rishikesh om dezelfde reden als vele anderen, om tot rust te komen. Voor hem specifiek was het om tot rust te komen na een drugs/alcoholverslaving die hij kreeg na een moeilijke jeugd gehad te hebben. De dag erna ben ik met hem het dorpje weer in gegaan en we waren op zoek naar de Beatles Ashram. The Beatles zijn in 1968 in dit dorpje geweest om te mediteren, maar staan er ook om bekend de boel toen goed op stelten gezet te hebben, door bijvoorbeeld feestjes te hebben gegeven in de Ashram. Eerst konden we het niet vinden en waren we veel te ver gelopen, op een gegeven moment liepen we zelfs in een bos met zo’n 50 wilde aapjes om ons heen. Heel tof, maar er was geen Ashram. Bleek de Ashram gewoon in het dorpje zelf te zijn, en was er, naast een bord dat zei dat The Beatles daar waren geweest, eigenlijk niets bijzonders aan te zien. ‘s Avonds eerst een Thaise massage gehad, die verrassend goed was. Daarna weer tot laat boven op de heuvel op het terras van het hotel zitten kletsen. De dag erna ‘s ochtends eerst weer yoga gedaan, in de hoop dat het iets anders zou zijn dan de vorige keer. Helaas was ik maar de enige en was het precies hetzelfde. Hierna stond rafting op de planning! We zaten in de boot met Indiërs die hun roots in Nepal hadden liggen. Erg gaaf om vanaf de rivier de bergen te zien, maar over het algemeen was de sterkte van de rivier die dag niet heel sterk. Die keer raften in Nieuw Zeeland bijvoorbeeld was van een veel hoger level. Toch was het weer een mooie ervaring en mooie afsluiting van mijn laatste dag in Rishikesh. Ik kon even bij Matt op de kamer douchen, en helaas was ik goed ziek geworden, diarree en overgeven. Waarschijnlijk was het een combinatie van te weinig slaap, te weinig drinken, de volle zon op je hoofd en waarschijnlijk waren het ook wel de Indische hapjes die de jongens waarmee we in de boot zaten me aanboden. Een uur nadat ik ziek werd, moest ik alweer in de bus stappen om terug naar New Delhi te gaan! Ik overweeg nog even de bus de volgende morgen te pakken, maar Matt heeft me even goed opgelapt met anti-hydration bruistabletten, ik nam anti-diarree tabletten en ook nog een paracetamol, en ben gewoon de bus ingestapt. Gelukkig is het allemaal goed gegaan, maar had ik wel heel slecht geslapen in de bus. Samen met een Israeliër die ik in de bus had ontmoet besloten een hotelkamer te huren voor de dag. Eerst ben ik nog even mijn paspoort in het hotel waar ik een week ervoor verbleef gaan ophalen, gezien ik die toen had laten liggen toen ik met de Duitsers bij het inchecken in gesprek was: slim he? 8-). Heerlijk geslapen, daarna nog even getuktukt naar de bekende Lotus tempel die wel weg heeft van het Opera House in Sydney, gedineerd en een biertje gedronken op een rooftop en daarna veelste vroeg de taxi gepakt naar New Delhi Airport om terug naar huis te vliegen, naar Brussel airport waar mijn ouders en Stefan & Fiona me zouden komen ophalen.

India is een erg bijzonder land. Mensen zeiden tegen me: “You love it or you hate it”, maar ik zat er toch echt tussenin. Ik heb er niet mijn hart verloren maar vond het wel erg interessant om van zo’n andere cultuur in vergelijking met die van ons, te leren, en heb er dan ook zeker geen spijt van naar India te zijn gegaan. Het is me reuze meegevallen, ‘overleven’ was makkelijker dan ik dacht . Zolang je je maar aan past aan de cultuur van het land dat je bezoekt en laat zien dat je ze respecteert, dan respecteren ze ook jou. Zo heb ik ook dagelijks mensen begroet met het mooie woord: “Namasté”, sta ik nog steeds verrast te kijken van de mensen die ‘Ja’ bedoelen maar ‘Nee’ schudden, en vind ik ondertussen de Bollywood films zo fout dat het ook wel weer grappig kan zijn. India, je bent een aparte, maar wel een mooie aparte.

Jeetje, mijn reis zit er alweer op. Dubbbele gevoelens gingen door me heen. Op het moment dat de captain in het vliegtuig zei: “We Are Landing Shortly”, dacht ik alleen maar: Oh My God!.

Hierna zal er nog één verhaal volgen, over hoe het is om terug te zijn en hoe de wereldreis in het algemeen was.

Foto’s: http://www.flickr.com/photos/65746709@N07/sets/72157629809492964/