Thailand: het land van vele gezichten

Toen ik nog in Indonesië stond te wachten op Jakarta Airport om naar Thailand te vliegen, zag ik ook een vliegtuig dat rechtstreeks naar Amsterdam vloog. Ik besefte dat ik dat eigenlijk niet eens zo erg zou vinden om daar toen al heen te gaan. Ik had namelijk een paar dingen die tegen zaten: ik was mijn Blackberry kwijt geraakt, mijn verjaardag kwam eraan waardoor ik wat heimwee had en het geld ging nog altijd harder dan verwacht. Uiteindelijk gewoon in het vliegtuig naar Bangkok gestapt, even een zielige film gekeken: ‘The Descendants’, en toch weer happy geland in Bangkok.

Jeetje, wat een drukte! Op het vliegveld een trein gepakt die zo ver mogelijk richting het centrum van Bangkok ging waarna ik op het station met een Engels koppel de taxi heb gepakt naar het backpacker centrum: Kao San Road. Die Kao San Road was echt onwijs druk en te veel herrie, dus had ik besloten twee straatjes verder naar een hostel te zoeken. Na vier hostels afgelopen te hebben (ze waren vol of te duur), vond ik er eentje met een slaapzaal die vrij goedkoop was maar totaal geen sfeer had. Voor een nachtje of 1, 2, vond ik het wel prima. Ik wist nog niet precies hoelang ik in Bangkok wilde / moest blijven, gezien ik vanuit daar mijn visa voor India wilde regelen.
Ik ging even rondlopen en op zoek naar lekker Thais eten. En dat had ik gevonden hoor, net zoals in Indonesië is het eten op straat vaak veel traditioneler, lekkerder en goedkoper. Leuk om ook even plaats te nemen op een van de terrasje bij zo’n eettentje (lees kar met eten) en het drukke leven aan je voorbij te zien gaan. Even later liep ik verder door naar de backpackerstraat, en kwam spontaan Michael tegen. Een Duitse jongen waarmee ik van Sydney naar Melbourne had gereisd, en zijn Belgische vriend Tom. Superleuk hem weer te zien! Even later kwam ik ook Martin nog tegen, een Zweedse jongen die ik nog van Fiji ken. De wereld is klein, de wereld is klein. Wat mij wel gelijk op viel op Kao San Road, waren alle kinderen of juist ouderen, die vanalles aan het verkopen op straat tot diep in de nacht. Van armbandjes tot helikoptertjes met een elastiekje en tot rozen, erg sneu. We zijn die avond met zo’n acht personen in één tuk-tuk (stapelen! Hilarisch natuurlijk) naar een beruchte Ping-Pong show geweest. Om het netjes te zeggen: dit is een show waarin Thaise vrouwen vanalles uit hun doos halen: van vlaggetjes en lampjes tot het schieten van echte pingpongballen. De tuk-tuk-chauffeur bracht ons naar een soort afgelegen industrieterrein waar in een loods dit gebeuren plaats vond. Het was eerlijk gezegd verschrikkelijk, ook om te zien dat deze ‘dames’ hier vrij weinig lol aan beleefden. Het hoort er echter wel bij als je in Bangkok bent om dit te bezoeken, dus dit kunnen we ook weer afspreken op het lijstje. Terug op de backpackerstraat nog even het nachtleven ingedoken, waar vele ladyboys (mannen verkleed als vrouw) rondliepen. Het was weer genoeg, bedtijd.

Een kennisje, de Engelse Andrew die ik in Indonesie had leren kennen, zou tegelijkertijd in Bangkok zijn. Daar had ik dus de volgende dag mee afgesproken en samen zijn we gaan rondlopen door het grote Bangkok, de drukke stad met de vele prachtige paleizen. Ook zijn we in een boot naar de andere kant van de rivier gegaan om daar een tempel te bekijken. Vanuit daar hebben we geluk gehad dat we een kleiner privé bootje konden huren ipv een grote toeristen boot, waarmee we een rondje door een kanaal in Bangkok zijn gevaren. Van kleine bijna in elkaar stortende hutjes waarin hele families wonen tot wat grotere huisjes, allen wonen ze gezellig naast of boven het kanaal. Andrew en ik zagen een soort komodo-dragon aan de kant van de rivier, waarna een stukje verder kindjes aan het spelen waren. Heel veilig is dit niet te noemen, maar ach, in Azië geven ze niet zoveel om veiligheid. Nadat we weer netjes aan de andere kant van de rivier waren afgezet, zijn we teruggelopen naar Kao San Road. Andrew moest helaas weer verder vliegen, en is ook nog op mijn aanrader naar San Francisco in the States gevlogen. Ik zou reisplanner moeten worden ;-). Kwam ook nog twee Engelse jongens op straat tegen die ik van Fraser Island in Australië kende. Daarnaast heb ik ook nog even afgesproken met Florian, een jongen uit Den Haag die ik in Indonesië heb ontmoet. Hij trakteerde me zelfs nog op een lekker ijsje voor mijn verjaardag alvast! Wat zijn deze onverwachte ontmoetingen toch ongelooflijk eigenlijk.

De volgende dag ben ik naar het Nappark Hostel gegaan, een heel lux hostel, waar alle bedden in slaapzalen staan maar zijn afgescheiden door gordijntjes, waar iedereen zijn eigen stopcontacten en leeslampje heeft en waar de airco goed werkt. Lekker decadent in een taxi naar de Indiase Ambassade geweest om visa te regelen. In de taxi had ik dan ook mijn eerste contact met een local. De taxi-chauffeur vertelde mij dat hij eigenlijk uit Noord-Thailand kwam, waar ook zijn vrouw en kinderen nog wonen, maar dat hij naar Bangkok was gekomen om een paar maanden lang geld te verdienen. Het aanvragen van de visa kon zo’n zes werkdagen kon duren. Ik had geen zin nog een week extra in Bangkok te blijven, dus had ik besloten mijn visa nu aan te vragen en mijn visa & paspoort aan het einde van mijn Thailand reis (ik vloog toch van Bangkok naar India) weer bij de ambassade op te pikken, wat gelukkig geen probleem was.

Bij één van de vele reiswinkeltjes heb ik een bus- en bootpas gekocht naar het eiland Koh Tao in het zuiden van Thailand. Bij de boot aangekomen heb ik Morgan leren kennen, een Zwitsers Frans sprekend meisje. Zij had toevallig al een Iers-Engels koppel (Fin en Stephanie) ontmoet. Met zijn vieren na een nacht reizen op Koh Tao aangekomen te zijn gingen we op zoek naar leuke bamboo bungalows, liefst goedkoop, een hangmat, restaurantje én aan het strand. En ja hoor, natuurlijk vonden we deze vrij snel. De volgende dag kwam er nog een Zuid-Afrikaans meisje bij, Katie, die Morgan nog vanuit Bangkok kende. We moesten daardoor wel onze bungalow verlaten en zijn we verhuisd naar een appartementencomplex er tegenover. Wat is Zuid-Afrikaans toch een leuk taaltje! Als ze rustig Zuid-Afrikaans praat, kan ik het verstaan, het klinkt een beetje als kinderlijk Nederlands. Samen even tevoet onze kant van het eiland gaan ontdekken, wat een mooi exemplaar weer, ik kan wel aan deze eilanden wennen… De dag daarna kwamen er ook nog twee Amerikaanse meisjes Stephanie en Jenny Jane bij die Katie nog van een andere locatie kenden. We hadden een gezellige groep en dus ook allemaal scooters gehuurd om de rest van het eiland te ontdekken. Hobbelwegen, stijle heuvels op en af, maakt allemaal niet uit. Alles over om de mooie stranden te ontdekken met de mooiste snorkelplekken (Koh Tao staat dan ook bekend als goed duik-eiland). In de Shark Bay ben ik gaan snorkellen met Katie en Morgane, met natuurlijk als doel haaien te zien. “Wees maar niet bang, ze bijten geen mensen”. Toch vrij angstig het water in. Helaas had ik een heel slecht snorkelmasker op waar telkens water in kwam, heel irritant natuurlijk. Ook had ik mijn voeten al opgehaald aan de scherpe stenen daar, we hadden ook geen flippers aan. Opeens begonnen Katie en Morgane om zich heen te wijzen, hadden ze dus in totaal drie haaien gezien, en ik geen één… Nu kan ik wel zeggen dat ik er mee gezwommen heb (zonder het te weten) ;-). We scooterden verder naar een viewpoint, waar je uitzicht had op een ander eiland waar we de zon zagen onder gaan. Teruggekomen bij ons appartement gingen we nog uiteten. En wat is een eiland zonder live-muziek? Precies! In bijna elke strandtent op het eiland was live-muziek te horen, super natuurlijk. Ook op zo’n vijf verschillenden plekken aan het strand waren vuurdansshows te zien, wat een mooie view gaf als je aan het begin van het lange uitgerekte strand stond, supergroot spektakel. Na weer eens avond met de blote voetjes in het zand gedanst hebben ging ik een bijzondere pannenkoek eten (zie: http://www.youtube.com/watch?v=TIjJ7_thlCs&feature=fvwrel) , waar op dat moment toevallig alleen maar Nederlanders pannenkoeken aan het bestellen waren. Ook kwam ik op één van de uitgaansavonden op Koh Tao ook weer Michael en Tom tegen in de kroeg, we wisten niet van elkaar dat we allebei Koh Tao gingen bezoeken. Op dit eiland heb ik ook mijn eerste Thaise massage gehad, een uur lang voor ongeveer vijf euro. En wat was het goed! Na ongeveer 5/6 dagen was het weer tijd om Koh Tao te verlaten, afscheid te nemen van Katie en Morgane en naar het volgende eiland te gaan: Koh Phangan. Dit is het eiland waar de beroemde/beruchte Full Moon Party ging plaatsvinden, twee dagen na mijn verjaardag. Koh Phangan is groter dan Koh Tao en heeft vele verschillende stranden aan alle kanten van het eiland. Wij kozen ervoor om zover mogelijk van de Full Moon Party af te gaan zitten om toch nog een beetje uit te rusten voordat het grote feest ging beginnen, maar waar wel waar een mooi strand met leuke restaurantjes was, genaamd: ‘Haad Salad’. Een nachtje sliepen we in bijna instortende bungalows boven wat rotsen met uitzicht op zee, van een Nederlandse eigenaar. ‘s Avonds was het er best gezellig, maar men was vergeten dat ik om 00.00u jarig was. Een klein beetje chagrijnig was ik dan ook wel, maar dat werd al snel beter toen ik vanuit Nederland gebeld werd door Eva en Stefan.
Het strand was er echter niet mooi (kiezels), dus kozen we ervoor de volgende dag, mijn verjaardag, weer op bungalowjacht te gaan nadat ik een heel leuk schelpen-enkelbandje als cadeautje had gehad van mijn reisvrienden. We kwamen uit bij hele fijne bungalows op twee minuten lopen van het strand, met natuurlijk weer een hangmat en een restaurantje. Lekker ontbeten, op het strand gehangen, thaise massage gehad óp het strand, gelunched, op het strand gehangen, gedineerd op het strand en vervolgens nog wat drankjes gedaan in wederom een leuk strandtentje. Ik had me geen betere setting voor mijn verjaardag kunnen voorstellen.
Dagje erna weer eens scooters gehuurd en het eiland gaan verkennen. De heuvels waren hier nog hoger en de uitzichten nóg beter dan op Koh Tao. We zijn naar een strand gereden waar we eerste weer een massage hebben gehad, en daarna kon je bij laag water naar een ander ‘eiland’ lopen, waar een verlaten resort was waar duidelijke vele feestjes waren gegeven. Aparte spookachtige locatie. We reden verder en kwam onder andere langs een wei met olifanten, stopten bij een leuk Thais cafeetje met zelfgemaakt ijs en reden langs palmbomen waarin Thaisen hun getrainde aapjes de boom instuurden op kokosnoten te plukken. Op Koh Phangan (en trouwens ook op Koh Tao), heb je ook gewoon de Amerikaanse supermarktketen 7/11, een supermarktje die 24 uur lang open is en waar je bijvoorbeeld lekkere tosti’s kan bestellen. De eilanden zijn dus erg toeristisch en ontwikkeld. Bij de pier heb je ook een leuk eetmarktje, met de lekkerste Thaise gerechten, Pad Thai, Loempia, Thai Green/Red Curry. Erg goedkoop dus smullen maar! Diezelfde avond zijn we ook nog doorgereden naar het strand waar de dag erna de grote Full Moon Party zou plaatsvinden. Er was al een klein feestje op het strand gaande, waar ik toevallig weer Belgische vriend Tom spontaan tegenkwam. Die avond heb ik een van de mooiste natuurverschijnselen ooit gezien: een grote ring om de maan. Eerst geloofde ik niet dat het echt was, en dacht ik dat iemand met een grote lantaarn richting de maan scheen, maar het bleek echt te zijn. Ik ben even op het strand gaan liggen om van dit natuurverschijnsel te genieten, prachtig. Vroeg naar huis gegaan om de volgende dag fit genoeg te zijn voor de enige échte Full Moon Party. Die nacht zijn we allemaal wakker geschrokken door hele harde onweer, we lagen te trillen op onze bedjes. De volgende nog even gaan eten op het marktje, waar ik toevallig de Nederlandse band Room Eleven op de radio hoorde. ‘s Avonds werd ons clubje uitgebreid met andere mensen die op die plek verbleven, waaronder de twee Zuid Afrikaanse jongens Alexander en André. We hebben ons over het hele lichaam opgemaakt met fluorescerende schmink, onze fluorescrende T-Shirtjes aangedaan en klaar waren we! Nog even wat achtergrondinformatie: Full Moon Party is een strandfeestje wat in 1985 op deze plek is begonnen met zo’n 20-30 feestgangers. Door mond-tot-mond reclame werd het elke keer groter en groter, en nu zijn er gemiddeld zo’n 25.000 feestende mensen per keer te vinden op het strand. Ook staat het bekend om sterke mixdrankjes die in emmers (!!!!) worden geschonken. Vaak gemixt met Redbull, die in Thailand ongelooflijk sterk is, die Redbull mag in Nederland niet eens verkocht worden. Staan dus veel mensen te stuiteren.
In een taxi-jeep inclusief hangmat en wij zonder enig schoeisel gingen we rond 23uur naar het feestje, waar het feest al in volle gang was. Het feestje was precies zoals verwacht: binnen tien minuten was de groep al opgesplitst om elkaar niet meer terug te kunnen vinden. Op het feestje kwam ik nog een meisje tegen die ik in Bangkok had ontmoet en twee Zweedse meisjes die ik in Indonesië had ontmoet. Er waren vuurdansers, laserlichten en ongeveer vijf verschillende dansplekken. Topfeestje! De Zuid-Afrikanen moesten ‘s ochtends de boot pakken naar een volgend eiland en ik was iedereen kwijt, dus besloot ik ook de taxi maar weer terug te pakken toen de zon alweer een beetje opkwam. Ik was dan ook degene met de sleutel van de bungalow…. Bij de bungalow aangekomen was het al licht, en sliep Jenny Jane in de hangmat en bleek Stephanie bij Stephanie en Fin de bungalow ingekropen te zijn. Sorry guys ;-). Was een geslaagd verjaardagsfeestje én Full Moon Party in één te noemen. Twee dagen later hebben we afscheid genomen van de Amerikaanse Stephanie die halsoverkop met public transport ipv een geregelde bus naar het vliegveld op het vaste land moest, en zijn de Engelse Stephanie, Fin, Jenny Jane en ik naar het eiland Koh Phi Phi gegaan, wat aan de andere kant van het vaste land van Thailand ligt. Dit is een eiland wat bekend staat van de film met Leonardo DiCaprio: The Beach. Op dit eiland zouden we de Zuid-Afrikaantjes André, Alexander en Katie weer gaan zien en Fin’s verjaardag vieren. Dat hebben we dan ook allemaal goed gedaan! Zo hebben we voor onze Ierse Fin een Guiness T-Shirt als cadeautje gekocht, en zijn verjaardag uitgebreid gevierd op het strand. Ook ben ik nog gaan rots klimmen op het mooie eiland, wat echt een grote uitdaging was. Eerst dacht ik dat ik het niet kon, want ik kon nog niet eens bij de eerste poging hoger dan 2 meter komen. Gelukkig hielp mijn instructeur me en heb ik alle verschillende klim’banen’ behaald, met een prachtig uitzicht aan de top. Op de terugweg vol trots terug naar het hotel gelopen, via een zaal waar ge’thai’boxed werd, wat ik trouwens maar weinig heb gezien in heel Thailand.
Helaas moest ik afscheid nemen van mijn eilandbuddies, die me kwamen uitzwaaien bij de boot terug naar het vaste eiland. Ik ben drie dagen daar geweest, maar het behoort niet echt tot mijn favoriete eilanden. Het is té toeristisch, teveel mensen achter irritante karren die jou in de smalle straatjes van het dorp omver duwen. Gelukkig was er geen gemotoriseerd verkeerd.
Ik moest me klaarmaken voor een lange reis naar de stad in het noorden: Chiang Mai, waar ik graag watergevechtfestival Songkran wilde vieren. Deze reis duurde wel 36 uur per bus! Helaas waren de rechtstreekse bussen door dit festival ook allemaal al volgeboekt, waardoor ik een paar keer moest overstappen. Wel zou dit allemaal goed geregeld zijn voor me; DUS NIET. Ik kwam met de boot aan in Phuket, waar iemand van de reisorganisatie op me zou wachten en me naar het busstation zou brengen. Ik heb een half uur staan wachten tot er nog maar een paar mensen op de pier stonden, ik het het reisbureau al gebeld had en alle andere mensen die nog stonden te wachten had gevraagd, en toen kwam er eindelijk iemand opdagen die mij naar de bus zou brengen. Ik werd in een privé – auto gestopt (fijn, not), en naar een shabby reisbureau gebracht waar ik vervolgens weer moest wachten. Na een tijdje naar de bus gebracht die me naar Surat Thani bracht, waar ik 3 uur (!!!) moest wachten op de volgende bus in the middle of nowhere, gelukkig niet alleen maar met twee Japanners. Tijdens wachten stond er een TV-tje waarop ik zag dat er op het eiland Koh Phi Phi waar ik net vandaan kwam een Tsunami-waarschuwing was, door een aardbeving in Indonesië. Wat was dat schrikken, gezien er nog steeds vrienden van mij op dat eiland waren. Je moest betalen voor wifi, wat ik eerst niet wilde maar toch maar had gedaan om op de hoogte te blijven. Gelukkig viel het allemaal mee en werd de tsunami-warning na een tijdje alweer ingetrokken. Ik hoorde achteraf dat mijn vrienden allemaal uit voorbaat een heuvel op hadden moeten rennen en doodsangsten hadden uitgestaan. Een stukje geruster stapte ik in de bus naar Bangkok, waar ik afgezet zou worden bij de bushalte om op de volgende bus te stappen die rechtstreeks naar Chiang Mai zou gaan. Dus niet, ik werd op Kao San Road gedropt, waar ik de taxi naar het reisbureau heb moeten pakken vanwaar de bus zou vertrekken, een paar uur later. Het ‘s ochtends vroeg en ik was erg geïrriteerd, waardoor de taxi-chauffeur met zijn nieuwsgierige vragen ook niet veel goeds kon doen. Maar even ontbeten bij Mac Donalds gezien er niets anders open was om dat tijdstip, toen het eindelijk tijd was om weer in de bus te stappen naar, eindelijk, Chiang Mai! Onderweg bestolen in mijn slaap of ik ben het zelf verloren, van 5000 baht, oftwel 125 euro. Je kunt wel zeggen dat deze rit, dit avontuur, niet bepaald de favoriete dagen van mijn trip waren. Het uitzicht onderweg was ook niet bepaald spectaculair, soms plat, soms heuvels, maar altijd groen.
JA! Eindelijk in Chiang Mai op het busstation aangekomen en een taxi genomen met een paar Engelsen naart het centrum van Chiang Mai, waarna ik naar een hotel ben gegaan dat ik in de Lonely Planet had gevonden. Fijn hotel, en wat was ik blij er te zijn. Normaal gesproken staat Chiang Mai bekend om de mooie tempels en paleizen en de gezellige sfeer, maar de dagen dat ik er was werd de gezelligheid nog eens extra benadrukt doordat Chiang Mai ‘the place to be’ is voor het Songkran Festival! Dit is één groot watergevecht in heel Thailand gedurende drie dagen en het traditionele Thaise Nieuwjaar. Het is begonnen met besprenkelen van familieleden met water voor goed geluk, maar nu uitgelopen tot het beschieten met de grootste waterpistolen van wildvreemden op straat. Pick-up trucks vol met mensen erop met watertonnen en pistolen rijden constant rondjes. Oftewel, je bent drie dagen nat. De eerste dag had ik er voor gekozen ‘rustig’te beginnen en toch even wat culture tempels te gaan bezoeken. Tijdens deze wandelroute ontmoette ik Ria en Ezra, moeder en zoon uit Nederland die samen op vakantie waren. Erg leuk om hun te ontmoeten en te zien hoe moeder en zoon zo goed samen kunnen reizen. Ik heb dan gedurende mijn verblijf in Chiang Mai ook een paar keer met ze af gesproken, ook in de kroeg. Op de hoek bij mijn hotel was er een pleintje met ongeveer 10 verschillende kroegen, van live-reggae-bands tot goa trance. Hier kwam ik dan ook drie Nederlanders tegen die ik nog van Koh Tao kende. Erg gezellig allemaal! Vlakbij dit pleintje zat ook een restaurant van een Nederlandse eigenaar, waar ik weer eens heerlijk broodje kroket op heb. Ria en Ezra hadden al een familie ontmoet die langs de parade woonde, waar we dan ook heen ging voor het watergevecht. De Thaise family gaf ons drinken en hapjes, en waren zo gastvrij. Engels werd er bijna niet gesproken, maar ach, wat maakt het uit. Feest is feest, maakt niet uit waar je vandaan komt. Op verschillende plekken in de stad stonden ook podia waar Thaise bands/djs speelden. Met kinderen van de hoteleigenaar heb ik ook alle voorbijgangers nat gespoten. Eén groot gekkenhuis.
Voor mij waren twee dagen watergevecht wel weer genoeg, en ik had dan ook besloten een dagtrip te boeken om iets meer van de omgeving te zien. Zo ben ik bij een bloemen- en vlinderboerderij geweest, met een vlot over de rivier gaan varen, naar een olifantenkamp geweest waar we ook op de olifanten reden, door een jungle gelopen om bij een waterval te gaan zwemmen en naar kleine afgelegen dorpjes gereden. In de kleine dorpjes had ik een beetje het idee dat we daar echt kwamen om aapjes te kijken, en de ‘locals’ maakten gebruik van de situatie om hun ‘zelfgemaakte’ sieraden te verkopen. Was toch nog een mooie dag geworden. Volgende dag weer even een Thaise massage gaan halen wat echt mijn slechtste massage ooit was (meisjes kletsten continu, zelfs nadat ik ze vroeg te stoppen), om vervolgens naar de zondagmarkt te gaan. Een hele grote markt die zich op twee kruisende straten bevindt, en alles verkoopt, zo bijvoorbeeld ook gebakken insecten. Ook stond er een 4-jarig meisje te zingen op een podium met 5 danseresjes om haar heen. Het was echt ongelooflijk gehad, wat een performance voor die leeftijd! Wel een beetje jammer om te zien dat de organisatoren het toelieten dat een man van 50+ die kleine meisjes geld toestopten. Dit soort dingen zie je helaas toch wel vaak in Thailand. Zo zie je bijvoorbeeld ook regelmatig lelijke, oude mannen met jonge hoogstwaarschijnlijk ingehuurde Thaise meisjes over straat lopen. ‘s Avonds ben ik Karla, een Mexciaans/Frans meisje dat ik nog van Indonesië ken gaan opzoeken die op loopafstand van mijn hotel verbleef. Supergezellig natuurlijk! Mijn verblijf in Chiang Mai zat er hierna helaas weer op, waarna ik een minibus had geboekt om naar het verder westelijk gelegen dorpje ‘Pai’ te gaan, wat staat bekend als hippiedorpje. Het bleek echter geen minibus te zijn maar een gewone auto. Deze moest ik delen met een Frans stel en een Ierse jongen. Het was een mooie slingerende weg via heuvels. In Pai aangekomen hoorden we dat we een gammele bamboobrug over moesten steken naar de andere kant van de rivier waar leuke goedkope bamboo bungalows waren, waar we dan ook met z’n allen heen gingen. Er hing een hele leuke sfeer in dit relaxte dorpje. Zo was er ook een barretje met live-music, kussens op de grond, en eigenlijk tussen bomen in. Hele toffe muziek, ik heb zelfs een keertje Racoon met Love You More gehoord en die natuurlijk uit volle borst meegezongen als enige Nederlander zijnde daar ;-)! In Pai kwam ik ook Belgische vriend Tom weer tegen die uiteindelijk in hetzelfde ‘bungalowcomplex’ kwam slapen en twee Nederlandse meisjes die ik nog van Koh Tao kende, leukleuk. Met de mensen waarmee ik was aangekomen in Pai, heb ik scooters gehuurd en zijn we gaan rondrijden in de prachtige omgeving van Pai. We hebben tempels gezien met verre views, de Pai Canyon, natuurlijke heetwaterbronnen, World War II Bridge, een chinees dorpje maar de hoogtepunten waren de twee watervallen. Wat zo tof was aan deze watervallen, was dat ze ook door de locals veel bezocht werden. Kleine Thaise jongetjes waren daar aan het spelen, terwijl hun moeders een stukje verder wiet probeerden te verkopen aan toeristen… In Pai heb je ook meerdere barretjes maar allen met een relaxte sfeer. Ook ben ik met de Ierse jongen Brian en met een Engelse jongen naar een Steak House geweest, waar ik het meeste geld voor mijn diner in Thailand heb betaald, echt heerlijke steak én wijn voor ik denk 8 euro. De beste massage van Thailand heb ik ook in Pai gehad. Daarnaast was het, los gezien van de tropische eilanden, ook nog eens de mooiste omgeving. Als je dus in Thailand bent, ga naar Pai.
Helaas, helaas, helaas moest ik weer terug naar Bangkok om mijn paspoort op te halen. Na de wederom vrije lange nachtrit ‘s ochtends vroeg aangekomen op wederom backpackerstraat Kao San Road. Graag wilde ik nog naar een ‘drijvende markt’, de trip hier naar toe vertrok toch vroeg, dus die heb ik maar direct na aankomst gedaan. Apart om een markt op bootjes in een rivier te zien, maar oh zo toeristisch. Zo stonden er ook kinderen van een jaar of acht daar op straat om wenskaarten te verkopen, en deden ze alsof ze gingen huilen als je ze niet wilde. Best zielig om dit te zien gebeuren, maar als jij ze geld geeft moeten ze dit hoogstwaarschijnlijk toch afstaan aan anderen. Even een ‘heerlijke versie koffie’ op (jawel, bordje was in het Nederlands, wat souvenirtjes gekocht bij andere kraampjes en weer terug naar Bangkok gegaan. Na deze lange ‘nacht’ ben ik weer in Nappark Hostel gaan slapen. Paspoort opgehaald en ja hoor, de visa voor India zat er gelukkig ingeplakt. Nog even met Karla, het Mexicaans/Frans meisje die ik van Indonesië ken en een paar Engelsen naar de hoge toren geweest waar een deel van de film Hangover II is opgenomen. Fenomenaal uitzicht over de stad, met de duurste drankjes van heel Bangkok. De Engelse jongens kwamen er ook niet in met hun korte broeken aan, dus zijn we eerst nog even naar een markt en winkelcentrum geweest om lange broeken voor hen te kopen, wat hilarische taferelen opleverden. Deze laatste avond in Thailand had ook best verfilmd kunnen worden voor een Hangover III verhaal, want het is geeindigd met corrupte politie, maar wees gerust, het is allemaal goed gekomen ;-).

Thailand was een hele bijzondere, mooie plaats met mensen die bijna altijd een lach op hun gezicht hebben. Het is misschien verder ontwikkeld dan sommige andere landen in Azië en daardoor ook meer toeristisch tegelijkertijd heb ik hierdoor soms het idee gehad dat het wat minder puur is en minder makkelijk om locals te ontmoeten. Thailand heeft vele tegenstrijdigheden zoals de tempels en monnikken aan een kant, en de grote feestjes en ladyboys aan de andere kant. Maar ik heb nog steeds onwijs genoten in Thailand, met als hoogtepunten natuurlijk mijn verjaardag, Full Moon Party en Songkran. De volgende dag heb ik het vliegtuig naar Mumbai, India gepakt om het laatste avontuur van mijn wereldreis aan te gaan.

Foto's: http://www.flickr.com/photos/65746709@N07/sets/72157629865273869/