Indonesie: Where are you going? Jalan Jalan!

Het was een beetje jammer Australie te verlaten omdat ik er zo'n goede tijd had gehad, maar ik keek ook wel erg uit naar meer cultuur, wat ik zeker in Indonesie heb gevonden.

Na mijn vlucht van Perth naar Den Pasar, Bali, ben ik op aanraden van twee kennisjes naar 'The Island Hotel' in Legian gegaan. Legian ligt tussen Kuta en Seminyak, en is iets minder chaotisch dan Kuta maar iets drukker dan Seminyak. In de taxi vanaf het vliegveld (waar ik natuurlijk flink in ben afgezet, gezien ik nog geen idee had wat de Indonesische munteenheid Rupiah betekende) onderweg naar het hostel, dacht ik al een paar keer te verongelukken gezien er geen regels in het verkeer zijn en de mensen als gekken rijden. Links of rechts inhalen? Maakt niet uit! En al die scooters maken het ook niet veel veiliger. Ok, de eerste rit in Indonesie overleefd en aangekomen in het hostel. Erg mooi hostel in een steegje dus lekker rustig, met zwembad en goed eten. Ik sliep in een dorm, die de meest luxe ooit was. Tussen alle bedden hingen namelijk gordijnen, waardoor je iets meer privacy had. Ook had iedereen zijn/haar eigen nachtlampje en stopcontact.
In het vrij kleine hostel al snel leuke mensen ontmoet, waarmee ik bijvoorbeeld ben gaan surfen op het strand dat maar op zo'n 5 minuten loopafstand ligt, en elke dag lekker heel goedkoop maar goed Indonesisch ben gaan eten.
Op het strand en op straat was het wel erg druk met mensen die je alles wilde verkopen, van massages tot schilderijen.

Met een Australisch meisje Lee en Iers meisje Amy ben ik met een taxi naar het stadje Ubud gereisd, wat de kunst/cultuur plek van Bali zou zijn. Onderweg is het leuk om veel van de Nederlandse periode in Indonesie terug te zien, woorden zoals 'Knalpot' (uitlaat), dokter, apotheek, notaris en zelfs wastafel). Aangekomen op locatie sliepen we in een leuke bungalow, wederom in een steegje. Grappig dat de badkamer niet echt een dak had, dus je had heel erg een buitengevoel. Lekker gratis ontbijt, bananapancake, koffie en ananas.
De eerste dag hadden we gelijk onze favoriete koffie/lunch/dinner/bandjes/biertjes plek al gevonden: the Art Kafe. Dit was trouwens niet de enige plek met live-music, bijna elke bar/restaurant (en dat waren er veel), hadden live-music. Eigenlijk was Ubud twee lange straten parallel aan elkaar, met vele mensen op straat die vragen: “Transport?”, waarop wij antwoorden: “Nee!”, en vervoglens zeggen zij: “Maybe Tomorrow?”. Zo ging het dus de hele dag door... Aan een groot voetbalveld ook nog een Nederlands restaurant gevonden, waar ik weer eens heerlijk broodje kroket op had na elke dag Nasi / Bami gegeten te hebben.
Aan het eind van de mainstreet heb je het 'Monkey Forest', waar ik als apenfan natuurlijk een bezoekje aan moest brengen. Een klein bos, en heel veel apen! Helaas niet echte wilde, want ze springen zo op je schouder, en proberen alles uit je tas/zakken te stelen.
In Ubud ook nog naar de plaatselijke markt geweest, waar ik mijn onderhandelskills nog heb mogen uitproberen bij het kopen van een zonnebril. Leuk is dat, de prijs euro's naar beneden krijgen ;-).
Een dagje later hadden we een dagtrip geboekt om in een klein busje (10 man) naar 3 verschillende tempels, rijstvelden, een koffie/thee-plantage, een traditioneel dorpje te gaan en te lunchen met uitzicht op een vulkaan. Erg geslaagde dag, die nog even is afgesloten met een heerlijke Balinesie massage van een uur, voor 5 hele euro's.
Hierna was het tijd Ubud weer te verlaten en de bus te pakken naar de ferry ergens aan de oostkust, om vanuit daar met de fery naar de Gili Eilanden, die tussen Bali en Lombok liggen, te gaan. Een Italiaanse jongen die we van de dagtrip kende ging met ons mee.

Veel van deze drie eilanden (Gili Meno, Gili Air en Gili Trawangan) verwacht, en zodra aankomst was mijn verwachting gelijk al waar gemaakt. Een prachtig eiland, waar geen gemotoriseerd verkeer is. Vervoer wordt gedaan per fiets of met paard en wagen. Je kan het eiland rondfietsen in 1 uur en er is een klein dorpje op het eiland. Zodra je aankomt staan er veel mannetjes te wachten die jou wel even een leuk hotel willen aanwijzen of een homestay (kamers te huur bij mensen thuis), uiteindelijk zijn we dus ook in een van deze homestays belandt in het dorpje voor 1 nacht. We vonden het niet zo'n leuke plek vergeleken bij alle andere leuke bamboo-bungalows aan het strand. 's Ochtends zijn Lee en ik gaan zoeken naar een betaalbare bungalow met zeeview, en na ongeveer 10 plaatsen bekeken te hebben, de beste en goedkoopste gevonden: Flush Bungalows. Een prachtig bungalow en balkon met hangmat, de zee op 10 seconden afstand. Het was een verblijf van zo'n 5 bungalows en twee jongens van Lombok waren de staff. Heel relaxed, je kon gewoon drankjes uit de koelkast pakken en opschrijven wat je had gepakt.
Nog meer mensen die we van The Island Hotel kenden; een Hongaars meisje Lili, Perth-jongen Ben, Engelse jongen Ben, verbleven ook op Gili Trawangan, die we elke dag zagen om te gaan snorkellen, zwemmen, rond het eiland fietsen, naar de sisha-bar te gaan, te eten op de plaatselijke markt, of gewoon om lekker op ons balkon te chillen.
Een Australische dude, Justin, die elk jaar naar Gili kwam en in Flush verbleef, nam me mee snorkellen, wat misschien niet zo goed was als bijvoorbeeld tussen de Whitsunday Eilanden in Australie gezien het koraal erg is aangetast, maar wel bijzonder omdat ze een soort kunstwerken in het water hebben zoals een boot, motor, schildpad etc gemaakt van een speciaal materiaal om koraal aan te trekken. Bijzondere vissen gezien en weer een joekel van een schildpad!
Justin had een paar locals ontmoet van 19 en 20 die wonen op het volgende eiland: Gili Meno. Dit jonge stel ging trouwen, en uiteindelijk zijn we (Sita, een meisje uit Surabaya, Andy, Justin en ik) met een klein bootje naar Meno gegaan, om vervolgens met paard en wagen naar de bruiloft te gaan. De bruiloft bleek drie dagen te duren, en wij kwamen net op het moment aan dat ze een rustmoment hadden. We werden wel heel goed ontvangen met allerlei traditionele hapjes en thee. Het jonge meisje was overduidelijk zwanger, maar hier werd niet over gepraat, gezien ze pas op de huwelijksnacht zwanger mocht zijn. Erg bijzonder om bij een klein deel van hun bruiloft aanwezig te zijn.
Op Gili Trawangan heb je ook altijd een mooie zonsondergang, en ook een 'Sunset Hill' vanaf waar je alle eiland en Bali en Lombok kan zien op een klare dag.
Op het eiland was de Reggae Bar genaamd: “Sama Sama”, wat betekent: You're Welcome, onze favoriete bar met elke dag goede reggae music.
Ik heb de staff van het hotel en ook hun oom gevraagd hoe ze nu eigenlijk denken over de Nederlanders, maar gelukkig is alles prima en geschiedenis is geschiedenis.
Na een Full Moon Party en een week op dit fantastische eiland verder, was het helaas tijd weer te vertrekken, 1 nachtje terug naar The Island Hotel en vervolgens met het vliegtuig van Den Pasar verder naar Surabaya, een stad op het eiland Java.

Graag wilde ik naar Surabaya omdat dit een stad is waar de strijd voor onafhankelijkheid is begonnen. Naast me in het vliegtuig zat een jongen waarmee ik uiteindelijk een taxi heb gedeeld richting het centrum. We zijn gaan lunchen in een iets luxere 'Warung', wat eigenlijk gewoon een kraampje op straat is waar je vaak heerlijk en goedkoop kan eten. Soms staan er zelfs tafeltjes en stoeltjes bij. Indonesiers houden van Ice Tea, maken ze zelf, vaak wel erg zoet. Even goed opletten of er wel veel locals bij de Warung eten halen, en dan ben je verzekerd van goede kwaliteit eten. Naast Bami en Nasi heb ik bijvoorbeeld Gado-Gado op: groenten met satesaus en soms met aardappels of rijst, en Bakso: noodlesoep met ballen. Ok, terug naar Surabaya. Deze stad is erg druk maar totaal niet toeristisch. Ik voelde me de eerste dag dan ook vrij alleen, als ik rondliep keek iedereen naar me of ze nog nooit een blanke hadden gezien, zeiden uit het niets dat ik beautiful was en wilde zelfs met me op de foto. Alleen voelde ik me niet meer toen toen ik bij een supermarktje aankwam met een bijbehorend terras (er zijn vrij weinig barren in sommige steden in Indonesie, vandaar dat veel jongeren op een van deze terrassen belanden). Een groep jongeren riep me (buleh! = blanke buitenlander), in eerste instantie wilde ik ze negeren en doorlopen, maar besloten toch het gesprek aan te gaan. Maar twee meisjes van de groep 19/20-jarigen konden Engels, dus zij functioneerden ook als tolk. Ze bleken allemaal op een soort Media-school te studeren, en waren erg geinteresseerd in mij en mijn reis. Uiteindelijk ben ik achterop een scooter gesprongen en met hun meegegaan naar een entertainmentcomplex waar je een karoake-kamer kan huren. De Indonesiers houden heeeel erg van karaoke, wat ik dus niet wist. Het werd een geweldige avond en ik voelde me totaal niet meer alleen. Ik heb zelfs nog Indonesisch gezongen ;-).
De volgende dag wilde ik toch graag even alleen rondlopen en meer te weten komen over de tijd van de Nederlanders in Indonesie. Zo heb ik een museum over de Hero's van Surabaya en verschillende oude Nederlandse gebouwen bezocht. Het is grappig hoe veel mensen nog steeds een klein woordje Nederlands kunnen. Zo ging ik ook naar het 's Avonds kwam de groep jongeren me onverwacht opzoeken in het hotel om mee te nemen naar een warung op straat, waar hebben gegeten en daarna nog tot laat in mijn hotelkamer hebben zitten kletsen over o.a. De verschillen in levensstandaarden tussen Nederlanders en Indonesiers. Zo is voor mij bijvoorbeeld 1 dagje werken in Nederland, een Indonesisch maandloon..... Na een goed gedag ben ik lekker gaan slapen, om de volgende dag per bus naar Vulkaan Bromo te gaan. Erg helpzame mensen in de eerste bus richting het busstation en op het busstation zelf. Zodra ik een zitplekje gevonden had inde bus richting Probolingo, kwamen er tientallen mensen door de bus heen om magazines, nasi of bijvoorbeeld gebakken banaan te verkopen.
Onderweg naar Probolinggo gebeurde precies waar de Lonely Planet me voor waarschuwde: ik werd niet op het busstation maar bij een toeristoffice gedropped, waar ik mijn Bromo Vulkaan trip, het hotel en een minibus naar het hotel kon boeken. Gelukkig viel de oplichterij en afzetterij nog wel mee, helaas wel in Duits hotel belandt ;-). Om 4 uur 's ochtends was het tijd om naar de vulkaan te gaan per jeep, en het laatste stuk te voet, om de zonsopkomst te zien vanaf een mooi uitzicht punt. Op het uitzichtpunt aangekomen was het nog erg donker en mistig, en helaas ook erg toeristisch met koffie/Popmie kraampjes. Ik was aan het kletsen met twee meisjes, toen ik opeens een bekende stem hoorde, Andy die ik van Bali en Gili kende! Helaas was het erg bewolkt en hebben we uiteindelijk niets kunnen zien. We reden door naar de krater, in de hoop daar wel iets te kunnen zien, maar na een tocht die voelde als een bedevaartstocht, konden we uiteindelijk nog steeds niets zien. Vervolgens zat er een lange tocht per mini bus naar Yogyakarta op me te wachten, met een lunchstop onderweg waar ik toevallig ook weer Andy tegenkwam. Tijdens de rit probeerde ik zoveel mogelijk te slapen, want zodra ik op het verkeer ging letten, werd ik gek. In Yogya aangekomen wilde ik graag slapen in de top keuze van de Lonely Planet, gelukkig was er nog een kamer vrij. Het heet Setia Kawan, en is van kunstenaar Bedhot. Alle muren zijn erg tof geschilderd en overal in het hotel staan Vespa's. Het is de eerste Indonesier die ik heb ontmoet die echt hard werkt voor zijn geld. Hij is ook een tattoo-artist, en zo heeft hij bijvoorbeeld ook in Duitsland gewerkt om centen te verdienen en ervaring op te doen, terwijl de meeste Indonesiers het toch allemaal voor onmogelijk houden. In Yogya heb ik op de avond van arrival ook Andy en de Italiaan van Bali weer gezien. De eerste dag in Yogya ben ik naar de dierentuin geweest voor ongeveer 1 euro. Apen! Ik begon ze al te missen ;-). 's Avonds naar Hell's Kitchen geweest, een kroegje om de hoek, waar een jong coverbandje onwijs rocknroll o.a. Elvis songs stond te spelen. Hun moeder was hun manager en tevens de kroegbaas, die onwijs enthousiast was en waar ik ook nog een heerlijk biertje van heb gehad. Een dagje rondgrelopen op Batik-marktjes (de typische Indo-kledingstijl), verder ben ik nog naar een traditionele Shadow Puppet Show geweest, naar een groot Indonesisch festival op het grasveld voor het paleis van de sultan met alleen maar Indonesische muziek en waar ik en een ander Nederlands meisje volgens mij weer de enige toeristen waren. Een grappig feitje is, dat er geen alcohol was te verkrijgen op dit festival. Later nog naar de Reggae Bintang Bar geweest, waar een goede reggaebar speelde en waar iedereen los ging op de dansvloer, toerist of local, maakte niets uit. Mooie mix om te zien. Hier zag ik ook nog een Nederlands jongen die ik op Gili heb ontmoet maar nu in Yogya studeert. Een dagje later liep ik weer op de Mainstreet, Malioboro, toen ik in gesprek raakte met een local die graag zijn Engels wilde verbeteren. Dit was Geonk, een midtwintiger die een temporary-tattoo artist is van beroep, en eigenlijk alleen maar op straat hangt omdat hij toch niet echt toekomstplannen heeft, of denkt dat het onmogelijk is. Uiteindelijk zijn we eerst naar het Vredenburg-museum geweest, met geschiedenis over de Nederlandse tijd, vervolgens naar het Paleis van de Sultan waar ik een rondleiding kreeg van een heel aardig vrouwtje en tijdens de rondleiding ook nog een Nederlandstalige gids hoorde. Hierna naar het Waterpark van de Sultan geweest, wat back in the days een soort pretpark was voor de sultan en zijn vrouwen. Nu was het eigenlijk een grote ruine en hangplaats voor de jeugd. Vervolgens hebben we de becak (soort bakfiets) gepakt naar een grasveld waar twee mega bomen staan. Als je hier geblinddoekt tussendoor weet te lopen, heb je de rest van je leven geluk. En natuurlijk lukte dit mij haha. Hapje gegeten in Via Via restaurant in een andere buurt, en vervolgens met de local bus weer terug naar de main street. Leuke ontmoeting. 's Avonds nog naar Lucifer geweest, een key-music venue in Sosro (buurt waar ik verbleef) en waar dezelfde reggaeband als de dag ervoor in de reggaebar speelde. Ook nog een dagje naar de prachtige tempel: Borobodur geweest. Erg magische plek, met een geweldig uitzicht. De eerste tempel waar ik makkelijk uren zou kunnen spenderen.
De dag erna was het weer tijd te vertrekken, en stapte ik in de trein (waar ik de dag vantevoren een kaartje voor had gekocht) naar Pangandaran. Na deze leuke stad Yogyakarta was ik wel weer even toe aan meer rust, en laat Pangandaran nu een leuk laid-back stranddorpje zijn! Treinreis naar Sidareja goed verlopen, waarna ik op de bus moest stappen naar Pangandaran. Erg mooie route. Uiteindelijk een Becak gepakt naar een hotel dat Bedhot me had aangeraden en tevens in de Lonely Planet staat: Mini Tiga Homestay, van een Franse eigenaar Catherine. Hier heb ik uiteindelijk een week rondgebracht, surfend maar vooral chillend. Pangandaran is in 2006 geraakt door de tsunami, waar honderden mensen zijn overleden. Veel hotels zijn ondertussen wel weer totaal gerenoveerd, maar sommige gebouwen zijn nog steeds ruines en ook het strand ligt nog aardig vol met rommel, en dat zelfs 6 jaar later. Overal zie je nu tsunami-verkeersborden, borden die wijzen welke kant je moet oprennen als de tsunami komt. Op het moment in 2006 verbleven er een paar Nederlanders in Mini Tiga, die gelukkig in de jungle waren en op de heuvel daar konden rennen. Nu komen ze nog steeds elk jaar terug naar Pangandaran om te helpen. Elke dag gezellig hapje eten met de andere mensen die er verbleven. Zo hebben we ook gegeten in een restaurant aan huis van een aardige familie, waar schilderijen hangen van iemand die zijn hotel en gallerie is verloren door de tsunami. Indrukwekkend. Ook een dagje met twee mensen zonder gids naar de jungle geweest, waar we wederom aapjes zagen :-).
Ondertussen wilde mijn Blackberry niet meer opladen en heeft de Franse eigenaar me nog op de scooter naar een telefoon-winkel gebracht, erg behulpzaam.
Zoals in elke plek waar ik ben geweest in Indonesie had ik ook hier een stamkroeg, hier genaamd “Mungil”, waar bijna elke avond live-music was en een vuur op het strand. Ik raakte aan het twijfelen of ik nog naar een vulkaan wilde voor een nieuwe poging deze te zien, en of ik Jakarta wilde zien. Ik wilde echter niet weer het risico lopen te betalen en niets te kunnen zien, en ik hoorde van iedereen dat Jakarta ook niet de moeite waard was, dus had ik ervoor gekozen nog maar iets langer in Pangandaran te blijven. Zo ben ik met local Kurnia (die toevallig bevriend is met Bedhot, en even gedreven is als hem, en bijvoorbeeld ook in Duitsland en Australie (heeft) (ge)werkt, een dagje op de scooter naar Batu Karas geweest, een fijn strand/surfdorpje vlakbij. Helaas waren er bijna geen golven die middag, dus hebben we maar gechilled op het strand. Op de terugweg mijn been verbrand aan de knalpot, dus surfen zat er de volgende dag even niet meer in. Nog een dikke slang gezien in het dorpje waar Kurnia's zus woont en wat trouwens erg basic is:twee kamers, 1 mini-keuken en 1 kamer waarin een matras op de grond ligt en een kast staat. Denk ook maar niet dat hier een normale wc is, gewoon een gat in de grond en hurken maar. De volgende dag was het toch echt tijd om te vertrekken en de nachtbus te pakken naar Jakarta, om over te stappen en dan direct door te gaan naar het vliegveld om naar Bangkok in Thailand te vliegen.

Ik heb een goede tijd gehad in Indonesie. Het land is erg mooi, en de mensen erg vriendelijk. Iets minder snel gereisd dan bijvoorbeeld in Australie en Nieuw Zeeland, hier was ook wel aan toe. Ik ben ondertussen alweer zeven maanden aan het reizen en begon wel een beetje stabiliteit te missen. Het was soms ook wel vermoeiend om elke dag weer nieuwe 'vrienden' te maken, vandaar dat ik nu zo'n week per plek ben gebleven, om iets langer met dezelfde mensen op te trekken en tevens om de plekken waar ik verbleef, de locals en dus het echte leven in Indonesia beter leren kennen.
Elke plek in Indonesie heeft zijn eigen geschiedenis en cultuur, zo zijn er bijvoorbeeld ook honderden verschillenden dialecten, maar toch 1 hoofdtaal: Bahasa. Zo heb ik bijvoorbeeld geleerd: Terima Kasih! Wat dankjewel betekent, en wat ik graag tegen Indonesie wil zeggen voor de gastvrijheid die ik overal heb mogen ontvangen. Op naar Bangkok, Thailand.

Weer vele foto's, kijk hier: http://www.flickr.com/photos/65746709@N07/sets/72157629253246218/