Mysterieus Mooi Myanmar

Sinds mijn reis in 2013 naar Vietnam, heeft het even geduurd voor ik weer op een verdere reis kon. Dit kwam doordat ik van oktober tot en met januari deel uitmaakte van het organiseren van het jaarlijkse evenement bij Booking.com als Event Coordinator. Na deze toffe maar drukke periode, was het tijd voor een erg welverdiende reis!

Ik vloog van Amsterdam via Moskou naar Bangkok. Soms zit je naast iemand in het vliegtuig en wordt er de hele vlucht geen woord gewisseld. Dat was dit keer anders. Ik zat naast een Italiaanse van Thaise afkomst, die terug naar Noord-Thailand ging om haar dochter te begraven die was omgekomen in een scooterongeluk. Erg verdrietige vlucht waarin ik vele mooie verhalen over haar dochter aan de hand van foto's heb mogen beleven.
Ik moest een nacht in Bangkok verblijven omdat er geen aansluiting was op mijn vlucht naar Myanmar. Dit is echter geen ramp met de goedkope luxe die Bangkok bied en die ik al ken van eerdere bezoeken aan de stad. Ik verbleef de nacht in de backpack area Koh San Road, in DD´s Inn, een hotel met rooftop swimming pool! Na heerlijk spicy streetfood gegeten te hebben met een andere backpacker, op een plek waar ik eens eerder heb gegeten met plastic tafeltjes en krukjes (niks is veranderd :-), ben ik nog voor een massage gegaan. 5 Euro voor 1 uur is toch wel beter dan de 50 Euro die je in Amsterdam er voor betaald... Toevallig kwam ik bekende uit de muziekindustrie Tom en zijn vriendin op straat tegen. Ook zij hadden dezelfde vlucht naar Myanmar de volgende dag.

Graag wilde ik naar Myanmar om het bijzondere dorp Bagan te zien, maar voornamelijk om een land te leren kennen dat zich nog in de vroegtijdagen van toerisme bevind, waar ik hoopte de puurheid van de mens tegen te komen en onaangetaste natuur. Twee dingen die in een land als Thailand soms nog moeilijk te vinden zijn. Myanmar, het vroegere Birma, is dan ook pas sinds 2012 gedeeltelijk open voor toeristen. Het heeft jarenlang onder een strenge dictatuur van het leger gezeten.

Zodra ik aankwam op Mandalay airport pakte ik samen met Tom en zijn vriendin een taxi naar het centrum. Klein rustig vliegveld, met een nog rustigere weg richting centrum. Het eerste wat me opviel waren de vele lachende mensen, waaronder onze taxi chauffeur. Aangekomen in Mandalay en na Tom bij zijn hotel afgezet te hebben, ging ik door naar mijn hotel: A Little Bit of Mandalay Tavern. Best ver buiten het centrum en eigenlijk ook meer voor oudere mensen. Gelukkig vond ik bij het avondeten een Engelse solo backpacker, waarmee ik mijn eerste en natuurlijk veelste dure Myanmeese dinner heb genuttigd wat een combi was van India, Thailand en China. Rijst en curries, yummm! Ik was eigenlijk van plan om eerst een paar dagen de stad te bekijken, maar besloot 's avonds al het plan te wijzigen door een boottrip naar Bagan te boeken die 12 uur lang duurde. Hierdoor kreeg ik de kans om op een rustige manier het dagelijkse lokale leven van de Birmezen te aanschouwen. Op de boot ontmoette ik 1 Deen, 1 Australisch echtpaar, 3 Nederlandse meisjes en 2 Fransen. Ik merkte nog best moe van de reis te zijn dus ik heb heerlijk op zonnebedjes gelegen en gekletst met de andere reizigers en de mooie natuur bekeken. Aangekomen in Bagan stonden er vele locals om men naar hotels te brengen. Prijzen waren helaas toch hoger dan verwacht. Ik had het geluk een kamer te kunnen delen met Carl, de Deense jongen die ik op de boot had ontmoet. We sliepen in een hotel in Nyaung U, een dorpje naast Bagan waar net wat meer restaurantjes e.d. zitten. De volgende dag hadden we e-bikes gehuurd en gingen we Bagan verkennen, het dorpje met 2200 Boeddhistische tempels en pagodas. Erg bijzonder om daar tussendoor te fietsen. Wat machtig mooi ook om vanaf 1 van de hoogste tempels de zon onder te zien gaan. De dag erna werd het nog specialer. Ik had een ballonvaart geboekt die bij zonsopkomst tussen de tempels doorvaarde onder het genot van een glaasje champagne. De ochtenddauw hing er nog, wat een extra mysterieuze touch aan de omgeving gaf. Ook al is deze locatie dé trekpleister van Myanmar, het was nog steeds niet te toeristisch. Na de ballonvaart die ongeveer een uurtje duurde, ben ik met Carl in de omgeving gaan fietsen. Mijn ballonvaarder had me getipt dat je vanaf een berg aan de overkant van de rivier een mooi uitzicht over Bagan zou hebben dus gingen we die plek zoeken. We kwamen aan bij een klein haventje waar we een gammel bootje naar de overkant huurde, bestuurd door een jonge Birmees. Na een goedkope lunch aan de overkant te hebben gegeten (aan deze kant van de rivier waren we trouwens de enige toeristen), moesten we een brommer pakken om bovenop de berg te komen. Gezien ik niet veel brommer ervaring heb en het écht slechte wegen waren, heb ik iemand anders laten rijden en ben ik achterop gaan zitten. Maar wat was het het waard, super uitzicht vanaf een bijzondere tempel.
Na deze 2 dagen Bagan gingen we verder met de nachtbus naar Inle lake. We werden opgehaald met een busje waarna we in een grotere bus moesten overstappen. Kwamen veel vroeger dan verwacht aan, het was nog midden in de nacht. We stapten over in een soort pick-up taxi met een Argentijnse jongen en een Amerikaans ouder stel, en besloten met de Argentijn, Nicholas, een kamer te delen bij een van de stops waar de taxi chauffeur langs reed. Het was erg koud buiten dus we waren blij toen we een redelijk hotel hadden gevonden met behulp van de Lonely Planet. De taxi-chauffeur was vaak verdwaald haha. Het hotel was erg vriendelijk en we hoefden dan ook niet te betalen voor de paar uur die we die nacht in het hotel sliepen. 's Ochtends ben ik een boottocht gaan doen over het Inle Lake. Hier merkte je wel het toerisme, alle locals stonden met hun bootjes in de rij te proberen toeristen hun bootje in te lokken. Ik vond het meer zelf niet zo bijzonder, de toeristenmarkt waar we heen gebracht werden ook niet, maar het was wel interessant om de vissersdorpjes te zien en alle jonge kinderen daar. 's Avonds ben ik een sollicitatiebrief aan Sony Music gaan schrijven in een Internet café. Het café ging al bijna dicht, dus ik moest nog opschieten ook. Helaas had ik het verkeerd opgeslagen, dus lag ik vervolgens een paar lang op de hotelkamer op de iPad van Nicholas mijn sollicitatie te typen. Wel gelukt, en nu een paar maanden later weten we ook dat ik de baan vervolgens kreeg ;-).
De volgende dag namen we afscheid van Nicholas en zijn ze we een hike gaan doen door de heuvels richting Kalaw met een privé gids. De tocht op de eerste dag was 22km en niet heel zwaar. We kwamen maar weinig andere toeristen tegen en liepen langs een paar kleine dorpjes waar we erg goed zagen hoe de locals leefden en hoe ze aan het akkerbouwen waren. Onderweg kwamen we ook nog het Australische stel van de boot en 2 Franse jongens die we ook op de boot hadden ontmoet tegen, altijd een leuk weerzien! Na 6 uur te wandelen kwamen we aan in zo'n klein dorpje waar we de nacht door gingen brengen. Hier ontmoeten we een Nederlands en Australisch meisje, en een ouder Frans koppel. We sliepen in een soort bed & breakfast waar de eigenaresse een Birmeese maaltijd voor ons klaar maakte, we hele goedkope lokale whiskey dronken met de gidsen en verhalen over het Birmese leven hoorden, en waar we daarna op dunne matjes in slaap vielen om de volgende dag weer verder te lopen. Vanaf hier liep ik alleen met mijn gids verder naar Kalaw, omdat Carl een vliegtuig naar het zuiden van het land moest halen. Voor de lunch klopte mijn gids aan bij locals om te vragen of hij hun keuken mocht gebruiken om onze lunch te preparen. Deze locals waren positief verrast wanneer ze mij zagen. Ze spraken geen woord Engels, dus ik liet ze foto's van mijn reis zien om toch een soort gesprek te kunnen voeren. In ruil lieten zij foto's van familieleden aan de muur zien. Na enkele kilometers voelde mijn gids zich echter niet zo goed: "I'm sorry madame, I'm not feeling good today". Had hij gewoon een dikke kater hahaha! Na overleg hebben we een andere route gepakt die uitkwam bij een tempel in een grot, erg mooi, en vanaf waar we een scooter verder pakten richting Kalaw. Ondertussen had ik in deze korte tijd een goeie band opgebouwd met de gids waarin hij veel over zichzelf en Myanmar had verteld. Op de vraag of hij niet wilde dat Myanmar zo mooi bleef zoals het nu is, en dat er niet teveel hotels gebouwd moesten worden rond Inle Lake wat wel op de planning staat, antwoorde hij dat wat hem betreft Myanmar zo snel mogelijk verder opengesteld moest worden en er nog veel meer toeristen moesten komen. Begrijpelijk, maar ik hoop dan wel dat het geen tweede Thailand wordt... Nadat hij me bij de juiste busstop heeft afgezet en ook degene die mijn backpack van Inle Lake naar Kalaw bracht ontmoet te hebben en ik opgelucht was dat dat goed was gegaan, pakte ik een nachtbus naar Hsipaw in het noorden van Myanmar, in de Shan State. Vanaf daar met een rikshja en Engelse toeristen naar een hotel gebracht waar ik een 1 persoonskamer had. Het was echter erg crappy, waardoor ik voor de nachten erna een kamer bij Mr. Charles hotel had geboekt. Na de hike en paar dagen slechte nachtrust, vond ik dat ik wel wat luxe verdient had. Ik was dan ook van plan om een paar dagen in Hsipaw te blijven en uit te rusten. Ik had een fiets gehuurd waarmee ik de omgeving ging verkennen. Ik ging ergens koffie drinken aan een rivier, en kon daar wel uren blijven zitten. Tijdens het lunchen bij een cafetje dat ik van de Lonely Planet kende, werd ik door de ober voorgesteld aan 2 andere Nederlanders en een Amerikaan. Tijdens het kletsen kwam ik er achter dat ik het NL'se meisje al eerder ontmoet had. Ze kwam namelijk uit Dordrecht en ik had haar bij een concert via Kim eens eerder ontmoet. Kleine wereld, en dat zelfs in Myanmar! We werden door de ober meegevraagd om 's avonds naar een muziekfestival een stukje verderop te gaan. Wat een lol hebben we daar gehad! Dansen met de dronken locals die ons telkens voor het podium trokken, en trots met ons op de foto wilden, en die zelfs dronken een face tattoo lieten zieten. Hele andere kant van Myanmar meegemaakt zo. De dag erna ging ik met de Amerikaanse muzikant, Jessy, fietsen naar Little Bagan waar we in een mooie tuin hebben gelunched bij Mrs Popcorn. Daarna naar een sunset hill gefietst, poe poe, zwaar! Maar wel zeker de moeite waard. Wat een fijn dorpje is dat Hsipaw. Fijne relaxte sfeer. De massage die dag in het hotel was ook niet verkeerd. Op het festival hadden we een lokale muzikant ontmoet waarmee Jessy de volgende avond op het festival zou gaan optreden. We waren door hem uitgenodigd om bij hem en zijn familie thuis te komen, om wat te oefenen in zijn studio. Hier had ik niet veel van verwacht. We werden opgehaald, sprongen achterop de brommer en reden naar een volgend dorpje via smalle landweggetjes. We kwamen aan bij zijn simpele huisje langs de rivier, waar zijn familie en buren ons stonden op te wachten. Communicatie was moeilijk, maar dit was geen probleem meer toen we de muziekstudio inkwamen. WAUW, wat een luxe studio!!! Muziek telde. Na nog een fijne lunch gekregen te hebben van de familie en ze miljoen keer bedankt te hebben, werden we terug gebracht. In het lunchcafé hoorden we dat er vlakbij in de bossen een gevecht met het leger gaande was. We hadden al verschillende legerwagens zien rijden. Ze vertelden dat wij niet bang hoefden te zijn. Dit nieuws was trouwens pas dagen later in NL op het nieuws. 's Avonds op het festival werd Jessy als een held onthaald. We ontmoeten hier ook Amerikaan Conald, waarmee ik de dag erna doorreisde terug naar Mandalay. Deze reis was er 1 waar ik me al lang op verheugd had. De trein ging over de Gokteik brug. Deze is in 1900 gebouwd door de Amerikanen en 100 meter hoog. Spectaculaire views wanneer de trein er langzaam overheen rijdt en iedereen uit zijn raampje hangt. Hierna overgestapt in een pick up truck omdat dit veel sneller ging, en zodat ik 's avonds nog even iets van Mandalay kon zien. We sliepen in Yoe Yoe hostel in een dorm room, aanrader! Volgende ochtend al vroeg naar de U Bein brug gegaan, een 1.2km lange teak brug en 1 van de hoogtepunten van Mandalay. Helaas was het hierna alweer tijd om gedag te zeggen tegen Myanmar, en door te vliegen naar een weekje bijkomen in de Filipijnen.

Myanmar, wat een bijzonder land. Wat heb ik genoten van de puurheid van de mensen tijdens deze ontdekkingstocht. Hopelijk blijft het nog lang zo :-).