Eén week terug naar de Sixties

Wat een jaar is het geweest. Na mijn vorige reis naar Myanmar en de Filipijnen in februari, ging ik aan de slag bij een platenmaatschappij als Product Manager. Ik dacht mijn droombaan gevonden te hebben! Dit liep allemaal even iets anders. Op de dag dat ik begon, werd mijn familie getroffen door een heftige ziekte. Dit is nooit eerder zo dichtbij gekomen. Elk weekend ging ik terug naar het Brabantse land. Tegelijkertijd probeerde ik mijn stinkende best te doen in mijn nieuwe baan. Ik werkte 24/7. Ik vloog binnen 1 maand naar New York City om de Nederlandse muziekindustrie te presenteren, en weer een maand later naar een concert en interview in Engeland van een van de artiesten waar ik voor werkte. Wanneer ik tijd had om ´s avonds met vrienden af te spreken, zodat ik toch constant met mijn mobiel in mijn hand om mijn email bij te werken. Ook mijn vrienden begonnen te beseffen dat het wel een hele heavy baan was, vooral in deze moeilijke periode, en vroegen zich af of het wel goed met me ging. Mijn contract werd niet verlengd. Nu achteraf besef ik dat het hebben van een ´droombaan´ minder belangrijk is dan de tijd die je hebt met vrienden en familie. Gelukkig had ik al voordat mijn contract af liep een nieuwe baan gevonden bij een radiostation. En wat is het leuk! Wel wilde ik graag eerst nog even op vakantie. Op vrijdag had ik het contract voor de nieuwe baan rond, op zaterdag boekte ik een vliegticket en op zondag vloog ik: op naar Cuba!

Ik wilde al zo'n 2.5 jaar naar Cuba. Het kwam er niet van, mede omdat ik een basic-woordje Spaans wilde spreken omdat het niet echt een backpackers land is. Daarnaast voelde ik wel de drang er heen te gaan voordat het handelsembargo met Amerika was opgeheven, om de authentiteit van het land nog mee te maken. Ondertussen een cursus gedaan en daar ging ik.

Ik vloog naar de hoofdstad Havana. Helaas konden we niet landen door slecht weer (regenseizoen) en was ik bang dat het de hele week zo zou blijven. Op het vliegveld Euro´s omgewisseld voor het CUC, het toeristengeld van Cuba. Cuba heeft namelijk twee valuta, een voor toeristen en een voor locals. Normaal gesproken wissel ik geen geld om maar pin ik, maar Cuba heeft een tekort aan pinautomaten. Ik verbleef in Rolando's Backpackers, een van de twee hostels in de stad, een hostel dat mij getipt was door een kennisje. Met andere backpackers ging ik de stad in voor wat eten bij een lokaal restaurant, waar je alleen met lokaal geld kon betalen. Het eten was heel simpel, rijst en kip, vlees of vis, zonder veel groenten en kruiden. Ik was erg moe van de reis en ging lekker slapen.

De volgende ochtend bij het ontbijt werd ik meegevraagd om met een oude Amerikaanse autotaxi met 2 Duitsers, 1 Amerikaan en 1 Australier mee te rijden naar Vinales. Iets sneller dan verwacht reisde ik dus alweer door. Vinales is een klein dorpje bij een groene vallei die ik ook wel de platvoetje Vallei zou noemen. Bij aankomst stonden er al enkele locals ons op te wachten om mee te nemen naar hun casa particulares. In Cuba heb je maar weinig hotels en door gasten in huis te nemen kunnen de locals ook iets verdienen aan het opkomende toerisme. Het beste eten in Cuba krijg je vaak ook bij de mensen thuis. Je zit dan in hun woonkamer te eten en krijgt rijst, bonen, tomaat, fruit, vis en bananachipa. Een ijsje kun je kopen in het dorpje voor 0,04 Eurocent. Een pesopizza voor 0,25 Eurocent. Op de meeste plekken in Cuba is geen wifi. De volgende ochtend hadden we fietsen gehoord waarmee we de vallei gingen ontdekken. Grote limestonerotsen rijzen uit de grond. Paarden zijn een vervoersmiddel voor locals en toeristen. Aangekomen bij een boerderijtje wilden ze dan ook maar al te graag paarden aan ons verhuren. Helaas hadden we die dag niet genoeg tijd om nog voor het donker een mooie rit te maken. We kwamen een andere local tegen op een paard, die geen woord Engels sprak. Hij woonde op een boerderijtje vlakbij en wilden ons graag meenemen naar huis om een kokosnoot te drinken. We konden met de fietsen niet verder door de modder dus we draaiden om. Wel vroeg hij mij nog om een pen, die zijn duur en moeilijk verkrijgbaar in Cuba, dus die gaf ik met alle plezier. ´s Avonds op het dakterras van het guesthouse een rum cola (rum is het lokale drankje) gedronken en de zon zien ondergaan achter de bergen. De volgende dag voornamelijk het dorpje bekeken en 's avonds gaan dansen in casa de musica. Wat een geweldig concept is dit. Door het valutaverschil is het voor locals en toeristen mogelijk te mengen in dezelfde uitgaansgelegenheid en de hele avond te dansen. De cheeky Cubanen pakken dan ook maar al te graag je hand vast om je de dansvloer op te slepen en je de salsa te leren.

De volgende ochtend pakte ik al vroeg een bus naar Trinidad. Een dorpje 9 uur verder! Dit was een toeristenbus die meer comfort bied dan een local bus. Locals gaan vaak ook in de bak van een pick up of klein vrachtwagentje naar bestemming. Ik vond deze 9 uur niet erg omdat ik dan toch wat meer van het land kon zien. In de bus leerde ik Israelische backpacker Lyad kennen. We besloten samen een casa particulares te zoeken, die we al snel gevonden hadden. Het was een groot appartement met uitzicht op zee zo´n 5km verderop. We gingen de Lonely Planet wandeling doen waarbij we ook langs een toren kwamen die ons uitzicht op het hele dorpje, zee, de bergen en vallei gaf. Wat een mooie plek! Dit is het Cuba wat ik me had voorgesteld. Kleine straatjes gevuld met Amerikaanse auto´s en hele families op straat relaxende. Kindjes speelde voetbal, mannen roken sigaren. Alle deuren staan open. Niet elk huis heeft een TV waardoor je vele mensen voor 1 TV zien te zitten. ´s Avonds gingen we na het eten bij een restaurant eten en vervolgens naar Las Cuevas, een club waar andere backpackers ons over hadden verteld. Las Cuevas betekent de grotten, en het is dan ook een club gebouwd in de grotten. Bijzondere plek! We waren echter heel moe. Op de terugweg kwamen een Mexicaans meisje tegen die ik in Havana had ontmoet, samen met een Belgisch stel. De volgende dag gingen Lyad en ik paardrijden door de vallei met een gids. Wat geweldig was het! Het was dan wel 15 jaar geleden maar voor ik het wist zat ik in galop. We stopten bij een cafeetje om sugar cane juice te drinken. Hierna reden we door naar waterval waar je alleen per paard of te voet kon komen. WAUW, wat een mooie plek. Het water was niet eens zo koud om te zwemmen en er waren maar zo´n 15 mensen. Lyad kwam een kennisje tegen uit Tel Aviv, hoe toevallig. We raakten ook aan de praat met 2 Spaanse meisjes. Heel gezellig. Daarna dronken we een koffie en reden we na een lunch bij het cafeetje onderweg waar dit keer een local inclusief strohoed nonstop Guantanamera aan het spelen was, terug naar de casa. Het zou eigenlijk maar 3 uur duren, maar wij vonden het zo´n mooie plek dat we 8 uur onderweg zijn geweest. De gids sprak ook Engels waardoor we veel over Cuba hebben kunnen vragen. Ik kreeg nog een massage in de casa )die ik wel nodig had) ging even lekker uiteten om vervolgens Lyad en de Spaanse meisjes (waarvan 1 ook met Alex, een Duitse jongen heeft samengewerkt, ik in Amsterdam en zij in Barcelona), te meeten bij Casa de Musica.
Mijn geld raakte op waardoor ik een zoektocht naar een bank begon. De banken zijn om de raarste tijden open, en dan nog kun je met een credit card alleen geld opnemen 'over the counter'. Helaas waren ze allemaal al dicht.
Bij Casa de Musica aangekomen zag ik gelijk bekenden, inclusief de Belgen, en hadden we veel lol salsa dansende op live salsa muziek gespeeld door een band. Dit alles op het lokale 'kerkplein'. Hierna nog door naar een discotheek ernaast. De volgende ochtend ging ik eerst een bank zoeken, YES gelukt, en naar een marktje en 's middags naar de zee. Bij Las Bocas was het iets te wild, dus pakten we een taxi naar een strandje verder: Playa Ancon. Misschien niet het mooiste strand, maar wel fijn om te relaxen. Ook hier kwamen we weer bekenden tegen. Het begon heel hard te waaien (het was dan ook regenseizoen), waarna we een bus terug pakten naar Trinidad zo'n 20 minuten verder. We stapten de bus uit en wat begon het te regenen. Te gieten! De straat leek wel een rivier. Ik liep terug naar de casa waarna ik bij onze buren 'escuela musica' (muziekschool) naar een bandje ging luisteren die 'No Woman No Cry' speelden. Zittende op straat tussen de locals zag ik het Cubaanse leven aan me voorbij gaan. Oude auto's, paard en wagen. 's Avonds weer naar Casa de Musica, weer bekenden. Ik kreeg echter last van mijn buik, en moest naar huis voor een sanitaire stop. Daarna ging het weer en kon ik weer even verder dansen. De volgende ochtend werd ik na een ontbijtje in de casa alweer vroeg opgehaald door een taxi om terug naar Havana te gaan. In de taxi zat ik met twee Argentijnse vrouwen van een jaar of 60, en de taxichauffeur. De taal was dan weer Spaans natuurlijk. Wat was ik blij dat ik in ieder geval de basics kende, maar nog was het af en toe verwarrend. Zo was ik bijna op de verkeerde plek afgezet ;-). In Havana aangekomen had ik mijn backpack mogen droppen bij het hostel, waar de eigenaar me nog kende van de week ervoor. Ik ging de Lonely Planet route wandelen en zag mooie pleinen en kerken. Een praatje hier en daar met wat locals, waarna ik weer terug ging naar het hostel. Onderweg zag ik een park wat vol stond met antennes. Dit is het wifi-park, waar locals met stekkerdozen laptops en telefoons gaan staan om gebruik te kunnen maken van Internet. Grappig gezicht. Ik heb nog wat kaartjes verstuurd die nu 1,5e maand later nog niet ontvangen zijn. Het blijft natuurlijk Cuba.... In het hostel kwam ik weer een bekende tegen waarmee ik de reis was begonnen, de Australier. Vervolgens met een paar anderen een taxi terug naar het vliegveld gepakt.

In deze week in Cuba zag ik ook overal posters van vrijheidsstrijder Che Guevara terugkomen. Che Guevara nam in 1959 de macht in Cuba samen met Fidel Castro. Ze zien hem nog steeds als held. Ook kwam toen het handelsembargo met Amerika. In de week dat ik er was zijn de banden met Amerika verbeterd, en werd het voor Amerikanen steeds soepeler handel te drijven met Cuba en kunnen Amerikaanse toeristen voortaan ook makkelijker het land bezoeken. Het handelsembargo is echter nog niet volledig opgeheven. Ik verwacht dat dit ook nog wel even zal duren voor een eerste Starbucks of McDonalds zich daar zal vestigen. De meeste locals zouden het echter wel willen. Ze hebben hard moeten werken de afgelopen 50 jaar, voor een klein loontje. Omdat niet alle producten voor hun beschikbaar zijn, zijn ze ook wel zelf-oplossend geworden. Zo kan elke Cubaan bijvoorbeeld een auto fixen.

Een week lang terug in tijd gereisd. Wat een goedlachse mensen zijn het. Wat ben ik blij Cuba nog in deze staat gezien te hebben. Wil je gaan, doe het NU voor het te laat is.